Życie klasztorne nie jest ucieczką od życia.

[aga]

Życie klasztorne może stanowić ucieczkę od życia dla osób niedojrzałych emocjonalnie, a nie dla tych, którzy odczytują rzeczywiste powołanie. Ktoś może na przykład bać się życia dorosłego, odpowiedzialnego, bać relacji z płcią przeciwną i wtedy zamyka się w takim zakonie, gdzie nie musi się martwić o rzeczy o wiele rzeczy. Jeśli ktoś szczerze przygląda się sobie i swoim motywacjom, będzie wiedział, czy chce od życia uciec, czy realizować rzeczywiste powołanie. A niedojrzałość decyzji wykrywają odpowiednie osoby w czasie formacji i na przykład podziękują takiej osobie. Pewnie można próbować oszukiwać, ale zdaje mi się, że jest to szalenie trudno przez długi okres czasu, poza tym sprzeczność między możliwościami a dążeniami wywołuje głęboką frustrację i nieszczęście takiej osoby.