Śmierć bliskich - żałoba czy radość z narodzin dla nieba?

[Nicol@]

bashca napisał(a):kiedyś chował kobietę z łyżeczka w trumnie. prosiła rodzinę żeby to zrobiła jako symbol że na końcu zostaje to, co najlepsze. tak jak deser na końcu posiłku

Tak bywało i bywa też dzisiaj, że zmarłemu daje się do trumny to, co lubił/kochał/uwielbiał/nie rozstawał się, czyli np. okulary, chusteczkę do nosa, fajkę itp.

bashca napisał(a):już za życia możemy podjąć kroki które pomogą naszym bliskim w przeżycu naszej śmierci.

Tak się praktykuje w Ameryce, wcale dobry pomysł.

Piszesz, że jesteś wolontariuszką, co się bardzo ceni. To jakby umacnia ciebie w działaniu (nie uodparnia), to jest dobra szkoła dla ciebie Basiu. Ale jesteś na pewno b. wrażliwa, co wnioskuję z twojego postu.
I stajesz się jakby taka lekka, kiedy ten cierpiący umrze, wiesz bowiem, że jego pielgrzymka na ziemi pełna cierpienia dobiegła już końca. Jest to smutne, ale jednocześnie wyzwala w człowieku taką radość, że już nie cierpi, że TAM ma lepiej.
NIe jesteś nikomu z tych chorych bliską rodziną, a jednak miewasz smutek w głębi serca, gdy widzisz, ze nijak nie możesz pomóc.
Jedynym wybawieniem jest wtedy śmierć tego chorego.