Bezwarunkowa miłość Boga i jej cel

[Augustus]

M. Ink., oddając Tobie sprawiedliwość

Cytat:dokładnie odwrotnie: miłość jest raczej trwaniem dla innych niż trwa sama dla siebie...

Uważam, że Ty pięknie piszesz i zgadzam się z tym. Oznacza to, że miłość, prawdziwa miłość, nie istniałaby, kiedy nie miałaby potrzeby się dzielić, bo jeśli byłaby sama dla siebie, i chciałaby istnieć tylko dla siebie, a nie dla nikogo innego, to byłaby nie miłością, ale narcystycznym zaburzeniem, zauroczeniem własnej osoby.

Cytat:cel kojarzę z działaniem istot rozumnych: to one przyjmują dla siebie jakiś cel lub nadają cel czemuś; miłość nie jest istotą rozumną, ale raczej "trwaniem dla innych", cel ma więc osoba, a nie miłość, choć miłość prowadzi do tego celu

Ja też kojarzę cel z działaniem istot rozumnych, ale tutaj nie mogę się z Tobą zgodzić w całości. Deus Caritas est, Bóg jest Miłością, a skoro Miłość jest Bogiem i Bóg jest Miłością, to chyba nie odmówisz Bogu Jego rozumu? Bo kto ośmieli się powiedzieć, że Bóg jest Bogiem bezrozumnym lub Bogiem bezrozumnych, skoro wiemy, że Jest On w posiadaniu największej Mądrości? Być może ten, który nie jest z Boga, nieprawdaż? Może pomyślisz, że mylę się, że Bóg nie posiada rozumu w ujęciu ludzkim, to już Tobie odpowiadam, że ja nie myślę, że Bóg posiada rozum ludzki. Myślę natomiast, że największa Mądrość nie istnieje bez największego Rozumu. Rozum i Mądrość są tak samo sobie potrzebne, jak Miłość, Która potrzebuje Kogoś, aby się dzielić, bo jeżeli Miłość nie potrzebowałaby nikogo, to fałszywa jest nasza wiara w Boga Trójjedynego. Przecież Ojciec dzieli się z synem w zgodności Ducha:

Cytat:20 Nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie; 21 aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał. 22 I także chwałę*, którą Mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy. 23 Ja w nich, a Ty we Mnie! Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, żeś Ty Mnie posłał i żeś Ty ich umiłował tak, jak Mnie umiłowałeś. 24 Ojcze, chcę, aby także ci, których Mi dałeś, byli ze Mną tam, gdzie Ja jestem, aby widzieli chwałę moją, którą Mi dałeś, bo umiłowałeś Mnie przed założeniem świata. 25 Ojcze sprawiedliwy! Świat Ciebie nie poznał, lecz Ja Ciebie poznałem i oni poznali, żeś Ty Mnie posłał. 26 Objawiłem im Twoje imię i nadal będę objawiał, aby miłość, którą Ty Mnie umiłowałeś, w nich była i Ja w nich».

J 17

Wracając do Rozumu/rozumu. Skoro Bóg stworzył nas na swoje podobieństwo i dał nam rozum, abyśmy przez rozum wyznali wiarę w Boga Trójjedynego i przez rozum wiedzieli, że nasza wiara nie jest fałszem, to chyba możemy powiedzieć, nie popadając w herezję, że Bóg posiada najdoskonalszy z możliwych rozumów, a w związku z tym najdoskonalszą z możliwych mądrości, nieprawdaż? Rozum jest jednym z elementów, który nas upodabnia do Boga, bo przecież nie wszystko posiada rozum, aby powiedzieć JEZUS JEST PANEM. Przez rozum jesteśmy doskonalsi od zwierząt i roślin, i dzięki naszemu rozumowi wiemy, że Bóg jest Miłością najdoskonalszą z możliwych, i dzięki rozumowi znamy tę prawdę o Bogu, nieprawdaż? Rozum jest warunkiem do przyjęcia wiary, nieprawdaż? Bo mądrość rozumu przyjmuje Chrystusa, nieprawdaż? I mądrość rozumu wie, kto Chrystusa posłał, nieprawdaż? A zatem nikt nie może powiedzieć, że bezrozumnie Stwórca dokonał swojego dzieła, ani nikt nie może powiedzieć, że nasza wiara jest bezrozumnym głupstwem, ponieważ za sprawą Boga mamy rozum, poznający mądrość o prawdzie. Żaden rozumny człowiek nie może dowieść, że Bóg jest głupstwem tego świata, wymyślonym przez ludzi bezrozumnych, bo przecież człowiek rozumny, a nie bezrozumny, poznał Boga, naszego Stwórcę.

Cytat:skoro Bóg to nie jedna osoba, ale trzy Osoby, stąd miłość "dawana" Im nawzajem przez siebie jest zawsze "do", "ku" i "dla" drugiej lub trzeciej Osoby

Z tym się zgadzam, miłość ma potrzebę dzielenia się, bo czym byłaby miłość, gdyby nie miała potrzeby dzielenia się z kimkolwiek?

Cytat:Bóg nie potrzebuje człowieka do szczęścia - stworzył go z 'nadmiaru' swojej miłości; trzy Osoby są szczęśliwe obdarzając siebie nawzajem miłością; człowiek nigdy nie był do tego potrzebny i nigdy tego szczęścia nie zmąci

Zwróćmy się do rozumu, który został nam dany przez Boga. Czy cokolwiek przewyższa nieskończoność? Czym jest zatem nadmiar, skoro wiemy, że nadmiar to zbyt duża ilość czegoś? Czy zatem miłość nie może się pomieścić w Bogu? Czy może prawdziwa miłość potrzebuje dzielenia się, aby zaświadczyć, że jest prawdziwa miłością?

A jeśli człowiek Bogu niepotrzebny, to po co Bóg przyszedł do człowieka jako człowiek? Czyż nie po to, aby objawić prawdę o Sobie, tj. o Bogu? Przecież Syn Człowieczy prosi Ojca o ludzi, którzy będą widzieli chwałę Syna Człowieczego, a może to nieprawda, M.Ink.?

(Za BT)

[ Dodano: Pią 09 Kwi, 2010 18:58 ]
a dla nikogo innego (*nie - niepotrzebne)