Różne ryty liturgii katolickiej

[Ks.Marek]

Leksykon teologiczny
Wydawnictwo WAM, Kraków 2002,s. 199 napisał(a):Tradycja (łac. “przekaz”). Proces przekazywania (tradycja jako czynność) albo żywa spuścizna, jaka została przekazana (tradycja jako zawartość). Przez Ducha Świętego, (który jest niewidzialnym Nośnikiem Tradycji) cały lud Boży został upoważniony do zapamiętania, przeżywania, interpretowania i wyrażania podstawowego objawienia się Boga, które się zakończyło z Chrystusem i ze wspólnotą Nowego Testamentu. Tak, więc w Tradycji zawiera się “Kościół w nauce, życiu i kulcie” przekazujący następnemu pokoleniu “wszystko, czym jest, i wszystko, w co wierzy" (DV 8). Utożsamiając i jednocząc Kościół, Tradycja zapewnia ciągłość od początków ku przyszłości. Wewnątrz całego ludu Bożego biskupi i inni są obarczeni szczególną odpowiedzialnością jako widzialni pośrednicy i interpretatorzy Tradycji. Tradycje lokalne mogą zawieść w przekazywaniu Ewangelii i mogą wymagać poprawy (zob. Mk 7, 1-23; 10, 2-12). Dla prawosławia Tradycja, wyrażana przede wszystkim w kulcie, jest niezbędna do zrozumienia jakiegokolwiek zagadnienia. Przyjęcie przez cały Kościół wskazuje, że jakiś nowy kierunek jest zgodny z Tradycją.

Stańczyk napisał(a):Tradycja nie kończy się definitywnie w II wieku, bowiem Kościół w swym Katechizmie naucza, że przepowiadanie apostolskie jest nadal kontynuowane przez sukcesję apostolską:

Mój błąd: miałem na myśli to, co stanowi Tradycję w rozumieniu dokumentów spisanych do końca II wieku: (m.in: Didache, List do Barnaby, Pasterz Hermasa,etc.)

Kyllyan napisał(a):Aha. Rozumiem, że dogmaty maryjne również - według księdza?

Jeśli odejść od personalizmu, to owszem. Stąd też uważam, że ten właśnie personalizm jest uzasadnieniem dogmatów maryjnych w Kościele.