Różne ryty liturgii katolickiej

[Stańczyk]

Ksiądz raczył źle odczytać moją prośbę. Wiem czym jest personalizm. Nie prosiłem o wyjaśnienie tego terminu, lecz o wyjaśnienie sensu napisanych przez księdza zdań. Bowiem kłopot uczynił mi użyty przez księdza zwrot „owszem”. Słownik języka polskiego PWN wyjaśnia go następująco:

Cytat:1. «wyraz wzmacniający lub zastępujący twierdzenie, zgodę na coś, często z odcieniem rezerwy wobec czegoś; oczywiście, naturalnie»
Znacie się. Owszem, od dawna.
Lubisz filmy kowbojskie? I owszem, bardzo.
2. książk. «wyraz wskazujący na przeciwieństwo, kontrast w wypowiedzi; przeciwnie, wręcz przeciwnie»
Deszcz nie ustawał, owszem lał coraz większy.

Nadal więc utrzymuję, że prościej zastosować powołanie się na Asystencję, Tradycję i Sukcesję, aniżeli epatować pojęciami filozoficznymi (choć neotomizm, jak na doktrynę filozoficzną, jest stosunkowo dostępny mentalnie dla raczej szerokiego grona „niewtajemniczonych”). Użycie terminu „abnegat”, w moim odczuciu zupełnie gmatwającym sens wypowiedzi księdza, potęguje trudności epistemologiczne (poznawcze) w jej odczytaniu. Dodatkowo trąci pychą. Bowiem Pismo mówi:

Cytat:9 I Ja wam powiadam: Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam. 10 Każdy bowiem, kto prosi, otrzymuje; kto szuka, znajduje; a kołaczącemu otworzą. 11 Jeżeli którego z was, ojców, syn poprosi o chleb, czy poda mu kamień? Albo o rybę, czy zamiast ryby poda mu węża*? 12 Lub też gdy prosi o jajko, czy poda mu skorpiona*? (Łk 11)

Tak więc jest wielki sens (i powinność) tłumaczenia wszystkim „abnegatom”, którzy o wytłumaczenie się zwracają.