Polonium napisał(a):Nie mylę pojęć, tylko prezentuję głębsze spojrzenie na karę śmierci w kontekście miłości nieprzyjaciół.
Wręcz przeciwnie. Powierzchownie patrzysz na rolę władzy publicznej utożsamiając lekkomyślnie karanie z karceniem, a to wszystko jeszcze porównując do czynów osoby prywatnej
Polonium napisał(a):Mianowicie, że miłość nieprzyjaciół nie wyklucza karcenia, upomnienia, przebaczenia czy modlitwy za naszego wroga, ale wyklucza zabicie w celach prawnych.
Mylisz się. Miłość nieprzyjaciół nie wyklucza zabicia (zarówno na wojnie jak i w ramach prawa) gdyż władza (w przeciwieństwie do pojedyńczego człowieka) ma obowiązek brać pod uwagę nie tylko dobro samego "nieprzyjaciela" ale i reszty wspólnoty, zagrożonej działaniem tego człowieka.
Polonium napisał(a):Przecież nie będzie każdy łaził po mieście z paralizatorem zabijającym napastnika na miejscu. Lepszy gaz łzawiący niż paralizator. Kara śmierci rodzi wiele nadużyć jak w Vancouver w Kanadzie >> zdarzenie z paralizatorem użytym bez przyczyny (napastnik nie miał ani noża, ani granata,ani zarazków wąglika, ani jakiejkolwiek innej broni prócz własnych pięści). Napastnik nie zagrażał nikomu, tylko poprostu emocje go poniosły. A policjanci od razu dali śmiertelne wyładowanie. Podobno taki paralizator daje 500 tysięcy wolt przy podobno "bezpiecznym" natężeniu prądu.
Już całkiem odbiegłeś od tematu. Paralizator nie ma nic wspólnego z karą śmierci (a nawet w założeniu przeciwnie).
Polonium napisał(a):Co to by było jak kłócący się małżonkowie broniliby się paralizatorem przed agresją którejś ze stron. To byłby szczyt głupoty poprostu.
Podobnie jak przywoływanie awantury małżeńskiej jako przykładowi przeciw.... karze smierci.
Proszę, pomyśl trochę nad doborem argumentów, bo piszesz nie na temat i coraz mniej mi się chce CI odpowiadać. Też jestem zajęty.
Polonium napisał(a):Przeciwny jestem teraz karze śmierci, bo jestem pro-life.
Ci którzy są za K.S. też są pro-life. DLa ofiar.
Jak to ładnie sformułował Łysiak : "
Ja jestem za ochroną bezbronnych dzieci w łonie matki, a za zabijaniem morderców. Komuniści- odwrotnie".
Polonium napisał(a):Poza tym człowiek to nie Bóg, by decydował ile kto ma żyć.
I znów się mylisz. Władza - JAKAKOLWIEK władza (od tej mojej rodzicielskiej nad dziećmi po władze państwowe) działa na podstawie upoważnienia Boga (Bóg deleguje część swojej władzy na tego kto władze sprawuje). To właśnie wyrażają wersety jakie Ci poprzednio polecałem:
"Nie ma bowiem władzy, która by nie pochodziła od Boga, a te, które są, zostały ustanowione przez Boga."/Rz 13,1/
"Jest ona bowiem dla ciebie narzędziem Boga, [prowadzącym] ku dobremu. Jeżeli jednak czynisz źle, lękaj się, bo nie na próżno nosi miecz. Jest bowiem narzędziem Boga do wymierzenia sprawiedliwej kary temu, który czyni źle."/Rz 13,4/
[ Dodano: Wto 11 Mar, 2008 12:36 ]
Postanowiłem przytoczyć swój - przygotowany na inną okazję - tekst o władzy, bo to chyba dla tematu kluczowe:
Władza w Biblii
Pierwszą i najważniejszą rzeczą jaką należy na ten temat powiedzieć jest iż cała władza należy do Boga.
Myśl tę znajdujemy już w Starym Testamencie. Psalmista woła
„władza królewska należy do Pana i On panuje nad narodami.”/Ps 22,29/. Jezus wyraził tę samą myśl słowami:
„Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi.”/Mt 28,18b/, przy czym Jezus utożsamia się całkowicie z Ojcem.
I rzeczywiście – Jezus okazywał tę władzę i chyba musiało to być widoczne, skoro słuchający
„mówili między sobą: Cóż to za słowo? Z władzą i mocą rozkazuje nawet duchom nieczystym, i wychodzą.”/Łk 4,36/
Biblia mówi również że Jezus – przebywając na Ziemi w postaci ludzkiej – mógł sprawować władzę Boga Ojca na mocy „delegacji” (przekazania) jej przez tego ostatniego:
„Podobnie jak Ojciec ma życie w sobie, tak również dał Synowi: mieć życie w sobie samym. Przekazał Mu władzę wykonywania sądu, ponieważ jest Synem Człowieczym.”/J 5,26-27/
Jezus obdarowuje ludzi tym co jest Jego własnością (
„Wszystko, co ma Ojciec, jest moje. Dlatego powiedziałem, że z mojego weźmie i wam objawi.”/J 16,15/). Ponieważ zaś władza jest własnością Boga, więc wszelka władza może być sprawowana jedynie na podstawie tego iż Bóg się nią „podzieli” w jakimś zakresie. Dlatego w kontekście władzy Pismo używa wyrażenia iż Jezus jej „udziela”. Na przykład:
„Wtedy przywołał do siebie dwunastu swoich uczniów i udzielił im władzy nad duchami nieczystymi, aby je wypędzali i leczyli wszystkie choroby i wszelkie słabości.”/Mt 10,1/
Właśnie to ukazuje nam sposób, w jaki Bóg dzieli się z ludźmi swoją władzą.
Wszelka możliwość działania jakiejkolwiek władzy opiera się na delegacji części uprawnień Boga, co Biblia kwituje znanym stwierdzeniem:
„Nie ma bowiem władzy, która by nie pochodziła od Boga, a te, które są, zostały ustanowione przez Boga.”/Rz 13,1/
Przy takim ujęciu nie ma nic dziwnego ani w tym, że wszelka władza sprawowana jest w imieniu Boga, a sprzeciw wobec niej bywa utożsamiany ze sprzeciwianiem się Bogu:
„Należy więc jej się poddać nie tylko ze względu na karę, ale ze względu na sumienie. Z tego samego też powodu płacicie podatki. Bo ci, którzy się tym zajmują, z woli Boga pełnią swój urząd.”/Rz 13.5-6/
Władcy pełnią więc władzę nad narodami przez to, iż Bóg udzielił im swojej władzy (stąd króla nazywano „pomazańcem Bożym” – pomazanie jest znakiem przekazania władzy. Warto tu zauważyć że w tym kontekście funkcja sprawowania władzy jest jak najbardziej urzędem duchownym !).
Konstrukcja taka znana jest zresztą także w świecie świeckim : jeszcze 200 lat temu kapitanowie sprawowali władzę na statku w imieniu króla i sprzeciwienie się tej władzy oznaczało obrazę majestatu królewskiego, bo kapitan był zastępcą króla na pokładzie statku (dziś jest podobnie, tyle że nie ma już królów – kapitan sprawuje władzę w imieniu państwa, ma nawet uprawnienia np. urzędnika stanu cywilnego czy prawo aresztowania członka załogi do czasu przybicia do brzegu).
Czy to znaczy że zastępujący króla kapitan czyni coś w rodzaju zamachu stanu i „uzurpuje sobie prawo do zajęcia miejsca króla” (a dziś „uzurpuje sobie prawa” Parlamentu) ?
„Dzieci, bądźcie posłuszne w Panu waszym rodzicom, bo to jest sprawiedliwe.”/Ef 6,1/
Podobnie jak z władzą w kraju rodzicami którzy pełnią władzę rodzicielską – Bóg (źródło wszelkiej władzy i wszelkiego ojcostwa) delegował na nich swoją zwierzchność nad potomstwem. Gdyby nie On, żaden rodzic nie miałby prawa żądać posłuszeństwa.. Jezus wyraził to w zdaniu
„Nikogo też na ziemi nie nazywajcie waszym ojcem” spłycanym dziś do rzekomego literalnego zakazu używania tego tytułu .
Czy ktoś mógłby na poważnie oskarżać w tym kontekście ojca rodziny, że „uzurpuje sobie prawo do zajmowania miejsca Jezusa” ?
Idźmy jeszcze dalej : Jezus nauczał
„Nie sądźcie, abyście nie byli sądzeni.”/Mt 7,1/
Jak więc może istnieć w państwie władza sądownicza ? Jakim prawem wymiar sprawiedliwości osądza człowieka, nierzadko osadzając go w więzieniu na długie lata ?
Ano tak, że sędzia nie sądzi jako osoba (przysłowiowy Jan Kowalski) ale jako urząd (sędzia) .
Rozważyliśmy już sytuację władzy państwowej, sądowniczej i rodzicielskiej. We wszystkich trzech wypadkach chyba zgodzimy się że zarzut „czynienia się Bogiem” ponieważ się ją sprawuje byłby raczej dziwny.
A jak to jest z władzą duchowną, władzą w Kościele ? Czy sprawowanie władzy w imieniu Jezusa jest bluźnierstwem ? Czy w sprawach duchowych Jezus nie przekazuje („deleguje”) swojej władzy na ludzi ?
Zadanie jest łatwe, bo Pismo jest tu wyjątkowo stanowcze:
„Kto was słucha, Mnie słucha, a kto wami gardzi, Mną gardzi; lecz kto Mną gardzi, gardzi Tym, który Mnie posłał.”/Łk 10,16/
W NT znajdujemy niejednokrotnie zwrot
„w imię Jezusa” (np. Paweł do demona:
„Rozkazuję ci w imię Jezusa Chrystusa, abyś z niej wyszedł”/Dz 16,19/). Oznacza on nic innego tylko przemawianie „w imieniu Jezusa” co oznacza że słowa wypowiadającego je człowieka należy traktować tak, jak słowa Chrystusa.
W pewnej mierze prawo takiego przemawiania przysługuje każdemu chrześcijaninowi; jednak papież i kolegium apostolskie otrzymali specjalne, znacznie szersze „delegację władzy”:
„I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie.” /Mt 16,19/
„[…]Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane.”/J 20,22-23/
Dlatego papież może spokojnie powtórzyć za św.Pawłem:
„Tak więc w imieniu Chrystusa spełniamy posłannictwo jakby Boga samego, który przez nas udziela napomnień. W imię Chrystusa prosimy: pojednajcie się z Bogiem.”/2 Kor 5,20/
