częsta spowiedz = dobra spowiedz???

[angua]

No to teraz ja

Ks.Marek napisał(a):Wielu ludzi znam osobiście, którzy spowiadają się co 2 tygodnie, z dokładnością szwajcarskiego zegarka: zawsze w tym samym dniu tygodnia.

Ja się tak spowiadam. Nawet o stałej godzinie

Co nie zmienia tego, że gdybym potrzebowała, to bym budziła mojego księdza w środku nocy A przynajmniej ścigała [jak nie jego, to innego] w tempie ekspresowym.

Kyllyan napisał(a):Do spowiedzi przystępuję raz do roku, bo tak każe Kosciół.
Co dzień, wieczorem robię rachunek sumienia, raz w tygodniu spotykam się z moim mistrzem duchowym i rozmawiam (między innymi) o moich grzechach i wadach. Codziennie jestem na Mszy i przystępuję do Komunii św. I nie bardzo rozumiem tych co chodzą do spowiedzi często.

Wiadomą wypowiedź "To Ja" pominę milczeniem, bo słabo się robi :?

Ja Kyllyana trochę rozumiem. Szczególnie, jeśli rzeczywiście księża go zniechęcili. Słyszałam, że święty Augustyn nie grzeszył, bo się panicznie bał spowiedzi, ale nie wiem, ile w tym prawdy A pomijając już to, nie dziwi mnie wcale, że przez rok można nie zgrzeszyć ciężko. Co więcej, grzechy lekkie generalnie się nie sumują [oczywiście, z pewnymi wyjątkami, ale nie o to tu chodzi]. Szczególnie w przypadku codziennej Eucharystii... Dalej - pożądnie zrobiony codzienny rachunek sumienia raczej zmniejsza prawdopodobieństwo lekceważenia grzechów. Owszem, uważam, że można nad nimi pracować i bez sakramentu pokuty i pojednania. Można, ale...

Ale właśnie - spowiedź to nie jest zwykła rozmowa z kierownikiem/mistrzem/jak_zwał_tak_zwał duchowym, ale sakrament. Też bym się mogła umawiać na ploty, kawę czy zwykłą rozmowę z moim księdzem, ale umawiam się na spowiedź. Bo potrzebuję sakramentu - razem z siłą z niego płynącą... Może jestem przypadek beznadziejny, ale dużo trudniej by mi było i bez codziennej Komunii, i bez regularnej spowiedzi.