Lustracja w Kościele

[Helmutt]

Chciałem napisac kilka zdań jak ja to widzę.
Abp Wielgus jest obecnie sam sobie winien. Nie chodzi mi o fakt, że kiedyś coś tam podpisał - czasy były wtedy takie, że mnóstwo ludzi podpisywało "lojalki", różne inne świstki - czasami dla świętego spokoju, czsami dla kariery, czasami nawet nie wiedząc co podpisuje. Jeśli mamy brac pod uwagę sam fakt podpisywania czegokolwiek - należałoby napiętnować setki tysięcy ludzi.
Mnie zniesmaczył fakt, że dopóki ktoś nie wygrzebał tych papierów co abp podpisywał - on sam szedł w zaparte, robił z siebie "skrzywdzoną panienkę" (że się tak brzydko wyrażę) a dopiero jak "zupa się wylała" - zmienił front, wyznał skruchę i to też w jakiś pokrętny sposób... Czy nie mógł od razy, po artykule w "Gazecie Polskiej" powiedzieć "Tak, taki fakt miał miejsce, zrobiłem to żeby dali mi spokój, bo chciałem dostać paszport, bo to, bo tamto - to był mój błąd, przepraszam wszystkich za to". Jakiż inny byłby wizuerunek abpa! Nie byłoby tej całej nagonki medialnej, środowisko kościelne nie podzieliłoby się na "za" i "przeciw". Elementarne zasady honoru, co ja mówię - przyzwoitości - nakazują, żeby do błędów się przyznać. Bezwzględnie. Inaczej wtedy inni patrzą na człowieka, nawet jeśli ten popełnił wielki błąd. A takie głupie zaprzeczani, to dziecinada. Abp Wielgus zachował się jak szczeniak, co wybił piłką szybę i w strachu przed karą zapiera się jak może. Takie jest moje zdanie.