Invader napisał(a):Ależ dlaczego? Arcybiskupowi wolno było bezczelnie łgać wiernym prosto w oczy i to było "w zgodzie z prawem"? Zasada jest prosta - jest wina, zatem jest i kara. Proste.
złamanie dobra osobistego.
o coś takiego była już kiedyś zdaje się nielicha afera (i coś mi się przyponina skończyło się to w sądzie wyrokiem skazującym)
W aktach pokomunistycznych są tak przemieszane fakty i mity, że tylko wprawne oko historyka czy prawnika jest w stanie wychwycić "niuanse".
Ponadto:
tego typu "teczki" są własnośćią IPN i zachodzi ogromne prawdopodobieństwo, ze te opublikowane w necie to może być jakiś zwykły paszkwil.
Rodzi się bowiem pytanie:
- skad takie teczki znalazły się w rękach osób do tego nie uprawnionych ?
Nie tak dawno gdy otwartoszafę płk. Lesiaka to znaleziono w niej sporo "całkiem ciekawych" materiałów ...
skończyło się to gromadzenie danych w szafie pukłownika w sądzie ...
Oczywiście - nie bronię tu tego co robił apb. Wielgus.
To, co zrobił to ohydne - brak przyzania się do własnych błęów i dzialaności sprzed lat.
Jednak .. powstrzymajmy się w wydawaniem pochopnych opiniii...
Więcej - proponuje lekturę:
http://goscniedzielny.wiara.pl/?grupa=6&...1104758768
http://goscniedzielny.wiara.pl/?grupa=6&...1104746391
oraz z tym co zamieściłem w wiadomości:
http://forum.ewangelizacja.sulechow.net/...9739#59739
ddv napisał(a):[ Dodano: Sob 20 Sty, 2007 09:58 ]
Ciekaswy material podaje w ostatnim numerze "Gościa Niedzielnego" historyk IPN p. A Grajewski: Cytat:
Wstępne badania pozwalają oszacować, że w więzieniach Polski Ludowej siedziało blisko tysiąc kapłanów i innych osób duchownych, z tego większość w czasach stalinowskich (1945–1956). Do końca istnienia PRL wobec Kościoła prowadzone były operacje inwigilacji, rozpracowania oraz dezintegracji przez liczne grono funkcjonariuszy Departamentu IV MSW, wyspecjalizowanych w walce z Kościołem.
Rozbijanie od wewnątrz
Po 1948 r., kopiując radzieckie wzorce, polska służba bezpieczeństwa przystąpiła do tworzenia organizacji skupiających duchownych posłusznych władzy. W lipcu 1947 r. na posiedzeniu Sekretariatu KC PZPR Hilary Minc przedstawił „rozwinięty plan akcji antyklerykalnej”, który przewidywał utworzenie tzw. grupy inicjatywnej, mającej doprowadzić do stworzenia organizacji duchowieństwa dyspozycyjnego wobec władz.
(...)
Przez wiele lat agentura Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego śledziła także każdy ruch polskiego księdza.
(...)
W teczce tej znajdują się szczegółowe dane o wszystkich duchownych, działających w danej parafii, informacje o ich przeszłości, powiązaniach rodzinnych i osobistych. W tej samej teczce znajdują się także teksty kazań, listów pasterskich i innych dyrektyw, otrzymanych przez księży od ich władz przełożonych.
Taką samą teczkę zakłada się dla każdej organizacji katolickiej, czynnej w danej parafii, z informacjami o jej członkach i działalności.
(...)
Po 1956 r. organy bezpieczeństwa, już jako Służba Bezpieczeństwa (SB), stały się częścią Ministerstwa Spraw Wewnętrznych.
W jej szeregach pracowało wówczas ok. 16 tys. funkcjonariuszy. Specjalne miejsce w strukturze SB zajmował Departament III, przeznaczony do walki z działalnością antypaństwową. Obejmował on także komórki, które z czasem stworzyły wydział ds. kościelnych, a w 1962 r. przekształcone zostały w Departament IV, którego jedynym zadaniem była walka z Kościołem.
W latach 70. w strukturze Departamentu IV pracowało już ok. 1000 funkcjonariuszy.
(...)
Praktycznie do końca istnienia Służby Bezpieczeństwa funkcjonariusze Departamentu IV posiadali uprzywilejowaną pozycję w strukturach służb specjalnych PRL.
(...)
Kłamstwa i prowokacje
Jednym z ważnych sposobów ingerowania w życie Kościoła były szeroko prowadzone działania, mające na celu skłócanie duchowieństwa między sobą, a także rozbijanie jego jedności.(...)
„Szeptanka” miała na celu obniżenie autorytetu Księdza Prymasa w społeczeństwie i hierarchii Kościoła.
(...) Podobne działania były prowadzone wobec osoby kard. Karola Wojtyły. Między innymi przy pomocy tajnych współpracowników rozpowszechniano informację, że doktorat Ksiądz Kardynał kupił, przebywając przez pewien czas na Zachodzie.
(...)
Działania rozbijające prowadzono intensywnie również wśród pielgrzymek, zmierzających do sanktuarium maryjnego na Jasnej Górze. W grupach pielgrzymkowych szli także tajni współpracownicy SB, aby dokonywać kradzieży rzeczy osobistych, podrzucać pornografię, zatruwać pojemniki z napojami, zanieczyszczać śpiwory, itp. Często także dochodziło do pobicia osób uczestniczących w masowych uroczystościach religijnych. „Szeptankę” stosowano także wobec wielu aktywnych duchownych w całej Polsce, rozpuszczając w ich środowisku informacje o rzekomych nadużyciach finansowych czy szkalując ich dobre imię przez kłamstwa na temat życia osobistego.
(...)
Bez rozliczenia
Powołana w 1991 r. sejmowa Komisja Nadzwyczajna do Zbadania Działalności MSW, której pracami kierował poseł Jan Maria Rokita, stwierdziła, że duchowieństwo katolickie do końca istnienia PRL w oczach funkcjonariuszy SB postrzegane było w kategoriach wroga, dlatego działania prowadzone przeciwko niemu charakteryzowały się szczególną intensywnością i brutalnością.
„Księża katoliccy – zostało napisane w raporcie – byli bowiem wyodrębnioną przez MSW grupą osób, które przez sam fakt znalezienia się w tej grupie (tzn. wstąpienia do seminarium duchownego) znajdowały się automatycznie w zasięgu działań operacyjnych MSW.
(...)
