Mój mąż jest... księdzem

[Offca]

Podsumuję i ja swoje wypowiedzi i na tym kończę dyskusję.
Kwestionujecie rzeczy, które kwestionowaniu nie powinny w ogóle ulegać. Usprawiedliwiacie rzeczy emocjami, uczuciami, czy nawet też nieumiejętnościa określenia tego, co się dzieje między zainteresowanymi osobami. Z toku tej dyskusji, można by wywnioskować, że skoro pewnego dnia mąż zakocha się w obcej kobiecie, to może swoją żonę zdradzić, bo przecież jego uczucia do tej obcej pani są na pewno szczere - bo któż zakochuje się na niby? Wiele razy na tym forum zostało powiedziane, że mimo wszystko mąż ten powinien zrobić wszystko by odciąć się od tego uczucia, powalczyć ze sobą, ze swoim ego i pozostać wierny żonie. Dla praktykującego chrześcijanina to chyba logiczne i proste jak budowa cepa, chociaż na pewno nie łatwe do zrealizowania, bo potrzebna jest silna wola i wola do walki z przeciwnościami. Ale to nie jest rzecz niemożliwa.
Małżeństwo i kapłaństwo jest na swój sposób sobie tożsame, ale o tym napisałam kilkanaście postów wyżej. Dlatego sytuację w/w męża można też przenieść i na kapłana. Ale widzę, że to chyba nie jest tak do końca jasne dla wszystkich i dochodzi tu do prób usprawiedliwiania się rzekomym prawdziwym i szczerym uczuciem. I proszę mi nie wmawiać, że tak nie jest. Skoro więc staracie się usprawiedliwiać tych ludzi na podstwie ich prawdziwości i szczerości uczuć do siebie i dywagujecie "a co jeśli..." to w takim razie jaki jest sens tych sakramentów: małżeństwa i kapłaństwa? I czy w ogóle mają sens. No i gdzie tu ta prawdziwa miłość, o której koleżanka Julka wyżej wspominała? Skoro zabrakło jej w małżeństwie, to czy przenosząc ją na kogoś innego zrobi się raptem prawdziwa?! Szczerze wątpię. Prawdziwa miłość, to jest właśnie wierność wbrew przeciwnościom losu.
Jeżeli jest się człowiekiem konsekwentnym, a nie smarkatym gówaniarzem i jeśli podjęło się już decyzję ostatecznie i wybrało tą a nie inną drogę swojego powołania, to powinno się przy niej trwać, nawet wtedy, jeśli przychodzi czas i refleksja, która podważa czy ów wybór był słuszny. Trzeba mieć trochę wiary i ufności w Boga, a nie we własne uczucia i emocje. Bo to Bóg ma sterować życiem człowieka, a nie emocje i wzniosłe uczucia.
Tyle z mojej strony.