Kocham muzułmanina

[PTRqwerty]

Nie będę udawał na potrzeby dyskusji, że nie znam sytuacji, którą autorka wątku poruszyła; że nie znam więcej szczegółów, które nie bez racji nie zostaną w internecie przedstawione.

Mamy z jednej strony katoliczkę, która nie potrafi patrzeć na świat inaczej jak tylko z perspektywy twardego katolicyzmu, przenikającego całe jej jestestwo, a z drugiej strony marokańskiego muzułmanina. Przy czym oboje opuścili swe rodzinne kraje, by szukać szczęścia daleko od domu.

Muzułmanie z Maroka żyją w istotnie innej kulturze niż europejska. Często się zdarza, że taki chłopak mimo, że zapewnia o tym, że nie odbierze swej żonie wolności, gdy pojedzie z nim do jego rodziny, to ostatecznie (w zgodzie z tamtejszym prawem) odmawia jej prawa do opuszczenia kraju. Europejczykowi wydaje się, że muzułmanin musiałby równie bardzo się przełamać w takiej kwestii jak komuś z kultury europejskiej. Tymczasem tam, to uchodzi za zrozumiałe. Tam jest inna kultura.

Przy czym ta katoliczka nie jest głupia. Ona całkiem trzeźwo potrafi oceniać ludzi.
Co nie znaczy, że nie może się pomylić.

Anguo twierdzisz, że ludzie powinni we dwoje przeżywać wspólnie wiarę. Ja uważam, że dwoje ludzi powinno umieć się wspólnie zmierzyć z tajemnicą życia; z jego radościami i smutkami; nadzieją i trwogą; świętością i grzechem.

Jeżeli dwoje ludzi żyjących w innych religiach, nie zdołają żyć wspólnie, jak zdołają żyć wspólnie całe społeczeństwa oparte na innych światopoglądach ?

Człowiek współczesny żyje w różnych religiach, różnych kulturach i różnych systemach społecznych. Właśnie mieszane małżeństwa są fundamentem dialogu. Dialogu o tyle trudnego, że nawet nie wiemy jak mamy go przeprowadzić. Kościół będzie wymagał od katoliczki, by małżonek podpisał dokument, że dzieci otrzymają formację katolicką. Muzułmanin nie wychowując dzieci w religii Proroka, zostanie wyklęty przez swą społeczność.

A decyzje i tak podejmie dwoje ludzi, którzy byli na tyle odważni by wyjechać ze swych domów do innego kraju, by tam próbować stworzyć nowe życie. Nie zasiedziali muzułmanie. I nie zasiedziali katolicy. Ich sposób myślenia o świecie już doznał pewnych zmian. Możliwe, że zdołają żyć razem; choć ich społeczności, które sądzą, że wszystko wiedzą, im to w dużym stopniu utrudnią.

Oni po prostu wchodzą na ścieżkę, w której nic nie jest łatwe i nic nie jest proste. Gdzie nie ma prostych odpowiedzi. Gdzie nie ma się na czym oprzeć. Gdzie trzeba po prostu postępować dobrze.

Przekaż jej Julko, że życzę jej powodzenia.
O moich wątpliwościach, pisałem jej wcześniej.