Jestem niewierzący. Ale nie kasujcie posta, poczytajcie dalej
Wychowałem się w silnie katolickiej rodzinie. Mama była (jest) wierząca, wierzący był chyba także ojciec, choć w kościele bywał tzw "od wielkiego dzwonu" - w każdym razie deklarował się jako "wierzący niepraktykujący". Do kościoła chodziłem głównie z babcią, ona też opowiadała mi o Jezusie, bogu i wszystkich religijnych sprawach. Nie chodziłem na msze chętnie - przede wszystkim odczuwałem wielką pustkę, "próżnię" w sercu gdy tam byłem. Chodziłem tam na zasadzie "tylko odstać godzinkę i spokój na tydzień". Co do nauk jakie otrzymywałem od babci jak i od katechetki/księdza na religii - docierało to do mnie, nie puszczałem tego mimo uszu - ale jakoś moja podświadomość nie mogła tego przyjąć, po cichu się buntowała (o czym jeszcze wspomnę później). Głupia sytuacja - widząc dookoła siebie ludzi wierzących (a przynajmniej deklarujących to słowami) rónież określałem siebie jako człowieka wierzącego, choć tak naprawdę nie wierzyłem (!). W tamtym czasie płynąłem "z prądem" - z jednej strony - nie chciaem odstawać (pamiętam nieprzyjemności jakie zbierał od nas jeden z kolegów nie chodzący na religię), z drugiej - cały czas zmuszałem siebie do "uwierzenia". Co wieczór powtarzałem słowa modlitwy "Ojcze nasz" i "Zdrowaś mario" mając potworną świadomość pustki jaka do mnie emanowała z tych słów. Było mi czasami wstyd.
Wkroczyłem w wiek młodzieńczy - coraz rzadsze wizyty w kościele, początki "szczeniackiego antyklerykalizmu"... Zaszkokwanie zachowaniem ludzi z mojego otoczenia, z mojej rodziny - ludzi bywających często w kościele, u komunii, ale postępujących często jak najgorsze bydlaki - poskutkowało pierwszym "buntem" wobec kościoła ("Nie chcę byc katolikiem , skoro katolicy sa tak podli!") - na zarzuty rodziny, że przestałem na mszach bywac odpowiadałem buńczucznie "Bóg jest w sercu nie w kościele" - chociaż w mom sercu nie było owego "boga". Wciąż sam siebie oszukiwałem, czasami nawet nie zdając sobie z tego sprawy. A w momentach gdy zdawałem sobie z tego sprawę - strasznie chciałem uwierzyć (teraz wiem, że to niemozliwe).
Rozwijał się we mnie antyklerykalizm, ale ten głupi antyklerykalizm emanujący hasłami "Wszyscy księża to oszuści", "Kościół to pazerne dranie" itp, stałem się walczącym lewicowcem (chociaż tak naprawdę "lewica" i wszystko co z nią związane brzydziło mnie skrajnie).
Potem mi trochę przeszło, poczytałem sobie z różnych źródeł o ateiźmie, racjonaliźmie... Doszedem do tego wreszcie, że, do cholery, jestem ateistą i PRZEPRASZAM, NIC NA TO NIE PORADZĘ KOCHANA RODZINO
. Przestałem "walczyć" z kościołem, przestałem sie "podpinać" pod różne polityczne ideologie, odzyskałem spokój wewnętrzny. Zacząłem kierować się WŁASNYMI zasadami, a nie tymi, do któych usiłowałem się zmuszac w ramach "antyklerykalizmu"
, wiem że te MOJE zasady te to tak naprawdę zasady chrześcijańskie, dekalog (bez 3 pierwszych przykazań
) ale jakoś mi to nie przeszkadza. Wlazłem kiedyś na Wasze forum podpuszczony przez ludzi z ateista.pl celem porobienia sobie "jaj" ale zostałem a z "ateisty.pl" się wypisałem. Tyle w tym temacie.
Teraz po przeczytaniu możecie skasować posta
/
Jak stałem się tym kim jestem.
