Ks.Marek napisał(a):Ale co zrobić, w przypadku, gdy stawiający to pytanie sobie samemu, jest, delikatnie mówiąc, posiadaczem hedonistycznej hierarchii wartości?
Pytanie o w pełni udane życie to zaledwie początek. Potem musi nastąpić krytyczna analiza swojej odpowiedzi i odkrycie, że nasze poglądy na osobiste szczęście składają się z tysięcy iluzji i "fatamorgan". Taka analiza jest zawarta m. in. w księdze Koheleta.
Dopiero potem można przystąpić do odkrycia, że szczęście jest zawarte w bezinteresownym darze z samego siebie, czyli w miłości. Dopiero wtedy można zacząć odkrywać przekaż Ewangelii.
to-Ja napisał(a):różnica polega na tym, że oni będą tak postępować z powodu moralności czy prawa moralnego jaki w nich jest, a chrześcijanie/wierzący robią tak bo są to dla nich przykazania otrzymane od Boga
Czyli powracamy do "Imperatywu kategorycznego" Kanta...
Rzecz w tym, że owo "prawo moralne we mnie" w niczym nie przypomina obiektywnego prawa przyrody, bo tak naprawdę do niczego mnie nie przymusza i niczego nie wymusza. Owszem, jest ono obiektywne w tym tylko sensie, że społeczeństwa, które go przestrzegają prosperują, a te, które go ignorują - szybko giną. Jednak w wymiarze indywidualnej egzystencji nie ma aż tak prostej zależności.
Także ludzkie sumienie nie działa jak "Imperatyw kategoryczny", bo jest to jedynie głos, który niejako czegoś nakazuje lub zakazuje w bardzo konkretnej sytuacji, ale wcale nie daje od razu treści reguły moralnej w gotowej formie.
Dlatego właśnie treść Dekalogu uważamy za objawioną, ponieważ człowiek w obecnym stanie nigdy nie doszedłby sam do tak precyzyjnego sformułowania, choć zapewne jest zdolny pokusić się o wiele opracowań częściowych [widzimy to dobrze na przykładzie konfucjanizmu, taoizmu itp.].
Kant wyrastał z wielowiekowej cywilizacji chrześcijańskiej i przyjął błędny pogląd, że prawo moralne jest tak wdrukowane w człowieka jak trajektorie w ciała niebieskie. Dekalog był dla niego czymś równie "oczywistym" jak geometria euklidesowa. Niestety pomylił się i w jednym i w drugim.