Młodzież zamyka się w sobie

[Polonium]

Myszkunia pisze:

Cytat:To sprawia,że rodzice mają obawy,że zbyt mocno się "przejmiesz sprawą wiary" i zdecydujesz na życie zakonne. a to nie jest prawdą.

Masz rację, Myszkunio. Właśnie ten błędny stereotyp staje się nierzadko formą cichych represji z powodu wiary. A jak wiadomo, zabranianie realizacji powołania i utrudnianie rozwoju wiary rani zarówno nas jak i Chrystusa. Zresztą święty papież Jan Paweł II podkreślał rolę wspólnot w życiu katolika mówiąc, że wiara nie może pozostać jedynie sprawą prywatną. Wiara domaga się świadectwa.

Podam taką przypowieść : Zasłońmy żarówkę. Co się dzieje ? Światło nie może w pełni świecić.W otoczeniu jest nadal ciemno. Pozwólmy teraz światłu się wydostać. Od razu jaśniej się robi. Z wiarą i miłością jest podobnie. Wspólnota ułatwia dalszy rozwój w wierze, bo życie powinno przeniknąć światło wiary. Bez wiary i miłości jacy z nas chrześcijanie.

Ale wróćmy do zamkniętości serc u młodych osób. Spotkałem taką zamkniętość niestety nie raz. Osoba ignorująca innych, nie odpowiadająca nawet :Cześć. Nie dało się nawet kontaktu nawiązać, a powiem że ta osoba nie cierpiała na autyzm ani na depresję. Szokiem było dla mnie jednak, gdy bez żadnych przyczyn zignorowały mnie trzy osoby,z którymi chodziłem do klasy. Bynajmniej nie obraziły się na mnie. To świat te osoby tak zmienił.

Co zamknęło serca tych osób ? Gniew,egoizm, cierpienie, sytuacja rodzinna ? Na pewno jednak te osoby cierpią. Świat je zranił. Doznały szoku. Otóż w świecie ujrzały jak brutalne panują w nim prawa,że wszyscy przepychają się łokciami, że często stajemy się niczym "kozły ofiarne". I nie trzeba nawet daleko szukać, bo ten sam problem istnieje nawet w szkołach.

Dlatego powinno się wspierać duchowo młodych ludzi i okazywać im autentyczną miłość i życzliwość.