Czy masz odwagę być świadkiem?

[gradzia]

Przed przyjaciółmi, kolegami nie ukrywam że chcę by Bóg był dla mnie na pierwszym miejscu. Nie uważam się jednak za osobę głęboko wierzącą ( głęboko wierzyć to naprawdę coś bardzo dojrzałego),a ja dopiero niedawno odkryłam Boga w moim życiu. I jeżeli ktoś mnie tak określa zaraz go poprawiam, że głęboko nie wierzę ale bardzo chcę by Jezus był Królem mojego życia. Czasem mówię o Bogu i spotykam się z reakcją "wiesz niektórzy nie lubią być ewangelizowani na siłę" i wtedy ja jestem zaskoczona trochę, bo zwykle spontanicznie rozmawiam o Bogu - jeśli chodzi o znajomych..... co do nieznajomych jest napisane "Nie rzucajcie pereł przed świnie"

Co do rodziców: w rodzinie dowodzi tato, ze tak powiem i to on jak zaczełam chodzić do neo podniósł straszny hałas ze to sekta, ze płacę kase księzom jadąc na konwiwencje. Wcale łatwo nie było. Poza tym śmiał sie że pewnie zamierzam wstąpić do zakonu bo nagle zaczęłam jeżdzić na rekolekcje, chodzić na mszę czesciej niz raz w tyg. Bał się żebym nie wybrała drogi życia konsekrowanego i swoimi obawami próbował mnie zarazić. Smiał się także z tego że w kosciele na znak pokoju podałam dłoń osobie stojącej po drugiej stronie nawy. To boli gdy najbliższa osoba w ten sposób wyśmiewa i choć teraz mu na to nie pozwalam, to wiem ze dyskusja z nim o Bogu mija się z celem. :roll: