nefesh napisał(a):Ale chcę przytoczyć pewien fragment Pisma Świętego, który - w moich oczach może temu przeczyć. "Ojcze, jeśli to możliwe, oddal ode Mnie ten kielich".
słuszna uwaga
ale te same słowa są podawane różnie przez synoptyków:
Cytat:Łk «Ojcze, jeśli chcesz, zabierz ode Mnie ten kielich! Jednak nie moja wola, lecz Twoja niech się stanie!»
Mk «Ojcze, dla Ciebie wszystko jest możliwe, zabierz ten kielich ode Mnie! Lecz nie to, co Ja chcę, ale to, co Ty [niech się stanie]!»
nie wiemy więc dokładnie jakich słów użył wtedy Jezus, tym bardziej, że był tam sam (aczkolwiek spotkałem się z hipotezą, że mogła być przy Nim w tym momencie Maryja)...
nefesh napisał(a):Mając w pamięci te słowa żywiłem poglą, iż śmierć i cierpienie Chrystusa były niezbędne w Akcie Zbawienia.
no tak, tylko że... nie wiadomo - po lekturze pism synoptycznych - jak one (te słowa) dokładnie brzmiały :-k
EDIT:
nefesh napisał(a):Jeśli poprzez "Akt Zbawienia" masz tu na myśli otworzenie samej możliwości ku temu, by człowiek został Zbawiony (czyli poprzez śmierć Chrystusa) to tak jak napisałem to wyżej.
Przez Akt Zbawienia rozumiem to, czego uczył nas
ks. Jerzy Szymik na wykładach z teologii dogmatycznej. Wskazał on na ciekawy związek słów zbawić (sens nadprzyrodzony) bawić się (radosna zabawa) i bawić gdzieś (staropol. być gdzieś). Podsumował, że Zbawienie to - docelowo - pełne radości bycie w nadprzyrodzonej bliskości Boga (parafrazuję, ale myślę, że oddaję sens i - być może - historię powstania terminu).
Zbawienie nie jest więc tylko odkupieniem ("wyrwaniem" z grzechu) ale jeszcze czymś więcej - realizacją tego, do czego człowiek jest przeznaczony od zarania dziejów: bycia
prawdziwym obrazem Boga, stania się Jego dzieckiem, prawowitym dziedzicem.
[ Dodano: Czw 05 Lis, 2009 17:56 ]
heysel napisał(a):Piszę to po to, aby dodać łyżkę dziegciu to beczki duchowej słodyczy jaką niby jest Bóg.
heysel napisał(a):Szczerze wypowiedziałem takie słowa prosto do Niego, i co nietypowe dla mnie zupełnie autentycznie płacząc tak na zewnątrz jak i w duszy. Płacząc z żalu i wewnętrznej goryczy.
Skoro już wspomniałem J. Szymika, to jeszcze coś mi się skojarzyło - jeden z jego wierszy, który czytałem dawno temu, a który (można chyba tak uznać) pasuje do tego tematu.
J. Szymik napisał(a):[center]Ile trzeba połamać kwiatów
Żeby zrobić bukiet?
Ile razy trzeba umierać
Żeby zacząć żyć?
Ile razy trzeba zaczynać
Żeby nareszcie skończyć?
Ile razy trzeba rozpaczać
Żeby się pokryć zielenią?
Ile razy trzeba zasypiać
Żeby się obudzić po tamtej stronie marzeń?
Ile razy trzeba płakać
Żeby się łez zebrało na jeden uśmiech?
Ile trzeba popełnić zdrad
Żeby pojąć czym jest wierność?
Ile par nóg należy zniszczyć
Żeby się nauczyć fruwać?
Ile poronień
Żeby się coś narodziło?[/center]
