Na studiach przekonałam się, jak ważne dla sposobu mówienia jest głośna recytacja poezji (znaczy pani na kulturze żywego słowa powiedziała, że mam bardzo dobrą dykcję). W swoim życiu wiele uczyłam się na pamięć wierszy (prozy także), więc nauczyłam się mówić. Wiele jest korzyści płynących z nauki wierszy na pamięć, bo właśnie pozytywnie wpływa na pamięć, dykcję. Więc jeżeli ktoś ma problemy a wyraźnym mówieniem, niech głośno czyta, wiersze najlepiej i...śpiewa. Śpiew też jest niezłym ćwiczeniem.
[ Dodano: Sob 03 Maj, 2008 14:02 ]
Jest jeszcze jeden, poważny myślę, problem. Otóż mam na myśli pluralia i singularia tantum - rzeczowniki wystąpujące bądź jedynie w liczbie pojedynczej, bądź tylko w mnogiej. Idziemy na przykład do sklepu i mówimy, że chcemy kupić loda, a jednocześnie chyba większość ludzi jednak wie, że nie ma tutaj liczby pojedynczej, a powinno się powiedzieć lody, bo to jest masa, a nie coś, co można policzyć w sztukach. Podobnie cukier, mąka itd. Lód natomiast to część zamarzniętej wody.
[ Dodano: Pią 09 Maj, 2008 01:40 ]
Na studiach jedna pani z Zakładu Języka Polskiego powiedziała nam, że w języku oficjalnym, mówionym nie powinno się używać "ów, owa, owo" i inne warianty tychże, gdyż zarezerwowane są one wyłącznie dla języka artystycznego - literackiego. Nie wiem, czy to prawda, podchodzę do tej informacji z dystansem i używam tych zaimków w swoich wypowiedziach.
[ Dodano: Wto 20 Maj, 2008 11:07 ]
Niejednokrotnie zauważałam, że księża nie potrafią odmieniać nazwisk. Imiona wiadomo, każdy umie, z nazwiskami już jest problem. I tak ksiądz odprawia Mszę w intencji jakiejś osoby, imię odmienione we właściwym przypadku, nazwisko w mianowniku. Nie wiem, czy księża odmieniać nie umieją, czy wydaje im się, że nie trzeba tego robić, czy jest jakiś inny powód? Wiem, że odmiana nazwisk w języku polskim bywa skomplikowana, ale bez przesady. Przed mającą się odprawić Mszą ksiądz ma chyba czas, by sprawdzić taką rzecz. :roll:
|
/
Zawiłości polszczyzny
