Bolesław Leśmian "Odjazd"

[aga]

Gdym odjeżdżał na zawsze znajomym gościńcem,
Patrzyły na mnie bratków wielkie, złote oczy,
Podkute szfirowym dookoła sińcem.
Był klomb i rój motyli, i błękit przezroczy,
I rdzawienie się w słońcu dojrzałej rezedy.
A gdy byłem już w drodze, sam nie wiedząc kiedy
I czemu - przypomniałem te oczy, przyziemnie
Śledzące mą zadumę i wpatrzone we mnie
Tym wszystkim, czym się można wpatrzeć w świat i dalej.

Co widziały te oczy, nim w tysiącu alej
Zginąłem, jedną chatę rzucając za sobą?
I czemu, z szafirową zawczasu żałobą
Patrzyły w ten mój odjazd poprzez zieleń rdzawą
Rezedy, co pachniała, przytłumiona trawą?
I dlaczego te oczy były coraz łzawsze?
Czy nie wolno nic nigdy porzucać na zawsze
I zostawiać samopas kędyś - na uboczu?
Czy nie wolno odjeżdżać znajomym gościńcem
I oddalać się zbytnio od tych złotych oczu,
Podkutych dookoła szafirowym sińcem?

Bardzo lubię poezję Leśmiana (Lesmana). Kiedyś nauczyłam się tego wiersza na pamięć i do tej pory go pamiętam. Myślę, że warto uczyć się wierszy na pamięć, bo nie tylko ćwiczą pamięć - o czym się często mówi, ale także bardzo dobrze wpływają na dykcję i wyrazistość mowy. Ja dużo wierszy uczyłam się na pamięć, głównie w szkole podstawowej. Kiedyś, na studiach, mieliśmy do zadeklamowania jakiś wiersz i pani była zdumiona moją dobrą dykcją! A więc namawiam do uczenia się wierszy!