Sens życia bez Boga.

[Polonium]

Helmutt, z tą próbą wyjaśniania sobie świata przez naukowe definicję się zgodzę. Duchowość ateisty to duchowość tęsknoty za Stwórcą i Jego miłością oraz duchowość poszukiwania. Jako wierzący nie wyobrażam sobie, jak można żyć bez Stwórcy, bo to wiązałoby się z cierpieniem duszy. Według mnie dusza musi czerpać ze zdrojów życia, bo inaczej wciąż będzie pragnąć.

Ateista to duchowy wędrowiec, który idzie przez rozpaloną słońcem pustynię i z każdą chwilą pragnie wody, z każdą chwilą jego traci siłę, więc dla mnie to straszna perspektywa.

Ateista nie jest jak android czy automat. Przecież ateista to człowiek, a człowiek ma śmiertelne ciało i nieśmiertelną duszę. Może więc istnieje duchowość ateizmu, która ma neutralny charakter, ale jest to duchowość tak mroczna, że wniknięcie w nią byłoby jak odkrycie czym jest piekło. Jak wiadomo - Piekło to stan wiecznej utraty kontaktu ze Stwórcą, a ateizm to stan tymczasowej utraty tego kontaktu. Dusza ateistów w swej najgłębszej istocie tęskni za Stwórcą. Ateiści, rzecz jasna nigdy sami od siebie nie powiedzą, że żyją ciągłą tęsknotą, ale tą tęsknotę czasami mogą przejawiać na zewnątrz np. zatrzymując się tak po prostu obok kościoła jak jedna z osób mi znanych. Zatem ateiści wciąż szukają, aż dokonają wyboru. Ateizm to stan niezdecydowania religijnego.


O apostatach tu nie mówię, bo apostata to wierzący, który oderwał się całkowicie od wiary zaciągając ekskomunikę latae sententiae. Mam na myśli raczej bezwyznaniowców, którzy się takimi urodzili a następnie tak zostali wychowani.