Sens życia bez Boga.

[aga]

Milky Way napisał(a):To też może iść w drugą stronę,a znam takich wierzących. Radość jest jedna bez znaczenia na jej pochodzenie tak samo z szczęściem.

Oczywiście, jeśli ktoś traktuje Pana Boga jako dodatek, relację z Nim i wiarę w ogóle zbyt powierzchownie to ja żadnych złudzeń nie mam. Niestety tak już jest, że trzeba być w tej kwestii radykalnym - albo w jedną, albo w drugą stronę, pomiędzy nic nie ma. Jak Boga się byle jak traktuje to takie też życie. I dlatego znasz wierzących, którzy są nieszczęśliwi, w których nie ma radości po prostu.

[ Dodano: Wto 09 Gru, 2008 14:14 ]

Milky Way napisał(a):Wypełnianie pustki to już w ogóle jakiś banał. W obecnym XXI wieku ludzie pracują dużo bez względu na wiarę,by godnie żyć. Wszystko drożeje: żywność, prąd, gaz, ubrania, czynsz - i po to się pracuje dłużej i więcej,a nie po to,by "zapełniać pustkę pracą". Już nie mówiąc o wykształceniu swojej latorośl i zapewnieniu mu wszystkiego np. korepetycje z danego przedmiotu. Czy też jak młodzi idą do pracy,bo niestety nie dostali się na studia i harują,bo muszą opłacić studia,które za pół roku (1 semstr) kosztują prawie 2000. Nieliczni mają to szczęście,że znajdują pracę w biurze od 8-16, większość tyra po 12 godzin jako kelner/kelnerka, hostessa i po takim męczącym dniu nie dziwię się,że nie mają na nic ochoty,ale temu winni są nie oni,ale realia w jakich przyszło im żyć, a także wszystkim Polakom.

Masz rację, ale czym innym jest normalna praca po to, żeby żyć (a znam też ludzi pracujących po 12 godzin i mimo to żyją szczęśliwie z Bogiem), a czym innym jest zaharowywanie się nie wiadomo po co, a później latanie z nerwicą do psychologów i psychiatrów. Ci ostatni to są ludzie, których życie jest tak puste, że zdaje im się, że jak będą pracować po kilkanaście godzin to w tym odnajdą sens. I często nie zdają sobie sprawy, że ta harówa to jest substytut Boga w ich życiu. Niestety każdy musi w coś wierzyć, mieć do czegoś odniesienie (nieania by tu powiedziała - do Absolutu). Tam, gdzie zanika wiara, tam człowiek szuka czegoś, co wypełni ową pustkę, co (lub kto) nada sens jego egzystencji. Niektórzy robią karierę, niszcząc wszystko po drodze, a później są to wraki ludzkie. To nie realia powodują, że ludzie znajdują się w takim stanie, to jest gonienie za czymś bezsensownym, niszczącym, co może nadać sens na jakiś czas. Ale nie na całe życie. Co zrobi taka osoba, która nagle zachowuje, straci coś, rozpadnie się rodzina? Ano się załamie, bo runęło wszystko, w czym człowiek pokładał dotąd nadzieję. Jak ktoś wierzy w istnienie Tego, który trwa niezmiennie i daje sens całemu życiu, a nie tylko jego fragmentowi i nie tyko jakiejś namiastce, to z każdej ruiny się podniesie. Ma bowiem oparcie w Kimś zupełnie niezawodnym, w Kimś, kto istotnie jest najważniejszym celem jego życia. Żadnym dodatkiem, ale podstawą, fundamentem. Ta cała reszta, praca, pieniądze to są dodatki dla człowieka wierzącego, które ułatwiają życie, ale nie nadają jemu sensu. Celem nie jest gromadzenie czegoś, bo dobra służą jako środek do osiągnięcia najwyższego celu.