Wiadomości w tym wątku

M. Ink. * · 13-12-2007 22:38

meritus napisał(a):Pod jakimi warunkami katolik może przystępować do komuniii w PNKK i w Kościele prawosławnym?

a co z osobą która nie uważa się ani za katolika, ani za prawosławnego, ani za protestanta, a "jedynie" za wyznawcę Chrystusa...? :-k

w związku z tematem natrafiłem na ciekawy tekst - ale on też nie do końca rozwiewa moje watpliwości:

Dariusz Bruncz napisał(a):Ścisłe zazębienie między doktryną teologiczną a obowiązującym prawem kościelnym powodują daleko idące ograniczenia przy przyjmowaniu sakramentu Komunii Świętej. Ma to swoje głębokie uzasadnienie w ekskluzywnej teologii urzędu, podkreślającej instytucjonalno-duchowe aspekty eklezjologiczne. Mimo istniejących ograniczeń przewidzianych przez Kodeks Prawa Kanonicznego (CIC) z 1983 roku istnieją dopuszczone przez Kościół Rzymskokatolicki możliwości dopuszczenia chrześcijan innych wyznań do Eucharystii. Możliwość taką opisuje np. kanon 844 CIC, który stanowi, że w przypadku zagrożenia życia lub w sytuacjach duszpasterskiej konieczności określonej przez biskupa ordynariusza kapłan rzymskokatolicki ma prawo udzielić Komunii Świętej także tym chrześcijanom, którzy nie znajdują się w pełnej łączności z Kościołem Rzymskokatolickim. O ile sytuacja zagrożenia życia nie budzi większych wątpliwości, o tyle kwestia „duszpasterskiej konieczności” pozostawia szerokie pole interpretacji, co ilustrują decyzje konferencji episkopatu w różnych krajach.

Już w lutym 1968 roku Konferencja Biskupów Holenderskich wystosowała do wszystkich księży pismo, w którym zezwoliła na udzielanie Komunii Św. osobom innych wyznań podczas ceremonii ślubnej, gdy jeden z małżonków jest innego wyznania niż rzymskokatolickie. Biskupi holenderscy potwierdzili swoje przyzwolenie w listopadzie 1970 roku w oświadczeniu Matrimonia mixta.

Z kolei w 1972 roku arcybiskup L. A. Elchinger ze Strasburga wydał zarządzenie zatytułowane Wytyczne do gościnności eucharystycznej małżeństw wyznaniowo mieszanych, w którym wymienił cztery warunki na dopuszczenie niekatolików do Eucharystii:

- zgodność w wierze eucharystycznej (konieczność istnienia istotnej zgodności z rzymskokatolickim rozumieniem Eucharystii)

- związek z życiem Kościoła katolickiego (rzeczywisty związek z życiem Kościoła wyrażać się może np. przez powiązania rodzinne, małżonka lub dzieci wyznania rzymskokatolickiego)

- szczera potrzeba duchowa (np. chęć zademonstrowania jedności małżeńskiej i wzmocnienie więzi poprzez wspólne Dziękczynienie)

- brak zastrzeżeń ze strony macierzystego Kościoła (Kościół, do którego należy strona nierzymskokatolicka nie może mieć obiekcji wobec zamiaru przyjęcia Komunii w Kościele Rzymskokatolickim, a biskup ordynariusz musi ocenić, czy warunek ten jest spełniony)

To samo oświadczenie arcybiskupa Elchingera (na zdj.) dopuszcza również możliwość przystępowania rzymskich katolików do Wieczerzy Pańskiej w innych Kościołach, jednakże z wyraźnym zastrzeżeniem, że obydwie formy eucharystyczne nie są równorzędne. Katolik, który bierze udział w ewangelickiej Wieczerzy Świętej musi uczynić to w świadomości, że jego udział w eucharystycznej celebracji (prawdziwej, ale nie do końca wytłumaczalnej w swoim działaniu) Kościołów ewangelickich umożliwia mu partycypację w eucharystycznej rzeczywistości, której pełnie doświadczyć może tylko na łonie własnego Kościoła.

W Uzupełniających Spostrzeżeniach arcybiskup Elchinger stwierdza: "Jeśli katolik bierze udział w protestanckiej Wieczerzy Świętej, to otrzymuje Chrystusa w taki sposób, w jaki urzeczywistnia się on w danej wspólnocie (...) Nawet jeśli sakramentalna celebracja jest niedoskonała i obiektywnie wykazuje braki, to wierzący nie są pozbawieni wszystkich owoców Eucharystii." [2]

W 1983 roku francuski Episkopat również umożliwił udzielanie Eucharystii małżonkom niekatolickim z zastrzeżeniem, że niemożliwe jest dwustronne praktykowanie gościnności eucharystycznej. Innym ważnym przykładem są postanowienia Synodu z Würzburga z lat 1971-1975, który w oficjalnym dokumencie wzywa wszystkich biskupów do sprawdzenia wszystkich dopuszczalnych przez prawo kościelnych możliwości udzielania „oddzielonym chrześcijanom” sakramentu Eucharystii. Niemieccy biskupi zastanawiają się nawet nad gościnnością eucharystyczną nawet wtedy, gdy strona ewangelicka ma możliwość udziału w Eucharystii w swoim własnym Kościele. Kazus małżeństw mieszanych wymieniany jest jako przykład, co sugerować może, że istnieją także inne sytuacje, w których powinna być uwzględniona szeroko rozumiana troska duszpasterska.

Dokument trzech instytutów ekumenicznych przywołuje także inne teksty lokalnych episkopatów m.in. z Wysp Brytyjskich (One Bread One Body, a teaching document on the Eucharist, 1998), Afryki Południowej (Direktorium >>Ecumenism for Southern Africa<<, 1998), Australii (Blessed and Broken: Pastoral Guidelines for Eucharistic Hospitality, 1995) oraz Kanady (Canadian Policy on Sacramental Sharing, 2000) [3]. W wszystkich dokumentach obecna jest ekumeniczna logika "favours are to be multiplied, burdens are to be restricted" (udogodnienia powinny być mnożone, brzemię ograniczane) oraz wyraźne zastrzeżenie, że duchowny rzymskokatolicki nie może sam z siebie udzielić Komunii niekatolikom, lecz tylko na ich wyraźną prośbę. Powyższe regulacje mają charakter wyjątkowy i – jak podkreślają wszystkie episkopaty – nie mogą stać się regułą wypatrywanej jedności eucharystycznej, do której należy z całego serca dążyć.

Także papież Jan Paweł II dopuszcza w słynnej encyklice Ut unum sint wyjątkowe przypadki gościnności eucharystycznej jako powód do ogromnej wdzięczności. Encyklika umożliwia także udzielanie niekatolikom tych posług duszpasterskich, które w innych Kościołach nie uznawane są za sakramenty w ścisłym słowa tego znaczeniu (spowiedź, ostatnie namaszczenie).

Instytuty ekumeniczne przekonują, że jeśli istnieje możliwość eucharystycznej gościnności w Kościele Rzymskokatolickim, to ich regulacja jest kwestią teologiczno-pastoralnych rozważań. Krąg tych, którzy zaproszeni są do wspólnego Dziękczynienia jest więc zmienny i za każdym razem należy pytać o kryteria gościnności oraz starać się o pozytywne ujęcie problematyki eucharystycznej gościnności: czy poza zasadniczą niemożliwością gościnności eucharystycznej nie istnieje jej zasadnicza możliwość?

http://www.magazyn.ekumenizm.pl/article....2173451223

na pewno ciekawy jest również ten tekst:

Cytat:Wierni Kościoła protestanckiego

Zasadniczo Kościół rzymskokatolicki dopuszcza do komunii eucharystycznej oraz do sakramentów pokuty i namaszczenia chorych wyłącznie tych, którzy pozostają w jedności jego wiary, kultu i życia eklezjalnego (por. UR, 8; KPK, kan. 844.1). Uznaje jednak, że w pewnych okolicznościach, na zasadzie wyjątku i pod pewnymi warunkami, można się zgodzić, a nawet zalecić dopuszczenie do tych sakramentów chrześcijan innych Kościołów i Wspólnot eklezjalnych. Taką nadzwyczajną sytuacją jest np. niebezpieczeństwo śmierci, kiedy osoba z innego Kościoła, w tym także protestanckiego, prosi kapłana katolickiego o udzielenie jej sakramentu pokuty czy namaszczenia chorych, gdyż nie ma możliwości skorzystania z niego we własnym Kościele. Jeżeli wyznaje wiarę katolicką, kapłan rzymskokatolicki może jej ich udzielić. Możliwość taka istnieje również w odniesieniu do Eucharystii, chociaż o takiej ewentualności musi zadecydować biskup miejsca. Kard. Ch. Schönborn z Wiednia jako przykład rozwiązania szczególnego przypadku podaje człowieka ochrzczonego, który pragnie uczestniczyć w Eucharystii z poważnych powodów osobistych i który w zakończeniu modlitwy eucharystycznej w szczerej wierze i z całym zgromadzeniem może powiedzieć „Amen", akceptując to, co modlitwa eucharystyczna głosi, i to, co dzieje się podczas ceremonii, wedle wyznania wiary katolickiej.

Możliwe jest opracowanie wielu bardziej szczegółowych zasad, jednak to leży w gestii Konferencji Episkopatu lub biskupa miejsca. Jeżeli powyższe władze uznają za słuszne i roztropne, można będzie, np. podczas nabożeństw ekumenicznych, specjalnych uroczystości, w których biorą udział wierni z Kościołów protestanckich czy w trakcie sakramentu małżeństwa mieszanego katolicko-protestanckiego zawieranego podczas Mszy świętej, udzielić zebranym komunii świętej, jeśli wyrażą takie pragnienie, wyznają katolicką wiarę w ten sakrament i spełniają wymagania moralne. Biskup, który udziela takiego pozwolenia, może również, jeżeli uzna to za słuszne, określić wyraźnie czas, miejsce lub osobę, której zezwolenie dotyczy. Kapłan lub wierni winni jednak wiedzieć, czy jego pozwolenie jest jednorazowe, czy udzielone na dłuższy okres; czy obejmuje teren całej jego diecezji i funkcjonuje wszędzie tam, gdzie zaistnieją podobne przypadki, czy też zacieśnione jest do konkretnego miejsca, a także czy udzielone jest wszystkim kapłanom, zaangażowanym w takie nabożeństwa i uroczystości, czy może związane jest z jedną tylko osobą.

ale... dotyczy on wiernych Kościoła protestanckiego, a nie takich, które będąc wychowanymi w Kościele katolickim nigdy z niego oficjalnie nie wystąpiły

sprawa jest troche bardziej pogmatwana, bo...

jeśli ta osoba nigdy nie wystąpiła oficjalnie z Kościoła, ale w pewnym etapie swojego życia duchowo się od niego oddaliła (uwarunkowania oddalenia mogą być wielorakie), a obecnie powraca do "całego chrześcijaństwa", z równą gorliwością traktując "tradycję katolicką" i "tradycję protestancką", to zachodzę w głowę, jaki mamy podstawy, by traktować ją jako protestanta/katolika/apostatę...? #-o

[ Dodano: Czw 13 Gru, 2007 22:05 ]
jeszcze link do tego drugiego tekstu: http://ekumenizm.wiara.pl/wydruk.php?gru...1132262577