Jaki jest twój stosunek do Apostazji?

[Sheila]

Pomijając logiczne przepychanki... wracam do pierwotnego tematu.

Co ja sądzę o apostazji... przymierzam się do niej już czas jakiś, ale żal mi na nią czasu i energii. Dla MNIE jest najważniejsze to, co sama czuję i z czym się identyfikuję. Nie identyfikuję się już z KRK od czasu jakiegoś. A papierki to tylko dodatek do moich przekonań.
Dzieci na razie jeszcze nie mam w planach, bo i nie mam też na razie z kim ich mieć. Najchętniej wybrałabym partnera o poglądach podobnych do moich, ale nic nie zakładam, bo serce nie sługa Chciałabym, by moja wiara była moim dzieciom najbliższa, ale chcę im dać możliwość pełnego wyboru, więc planuję, że je zaznajomię z różnymi religiami wyznaniami, mono- i politeistycznymi, by wybrało sobie rybki albo akwarium
Sama mam do swoich rodziców odrobinę żalu, że ja tego wyboru nie miałam. Z drugiej strony nie mam im tego za złe, bo wiem, że chcieli i nadal chcą dla mnie tego, co najlepsze. To ja okazałam się niewarta i martotrawna i w ogóle be :twisted:
Nawet, jeśli byłabym katoliczką/chrześcijanką (choć część z Was powie, że nadal jestem), to tak sobie gdybam, że i tak bym się na apostazję zdecydowała, by móc raz jeszcze, od początku i z pełną świadomością przeżyć cudowność nawiązania własnego kontaktu z Bogiem. Wydaje mi się, że taki chrzest byłby nie tylko pełniejszy, ale byłby też po prostu fantastycznym przeżyciem