Duszpasterstwo dla homoseksualistów

[otacon]

Rachel napisał(a):Wiesz , te które widzą to jako trudnośc, początki dostrzegają w zranieniach z dzieciństwa. Szczegółów nie mogę pisac.

Mnóstwo ludzi ma trudne dzieciństwo, kłopoty z rodzicami, doświadcza niestabilności emocjonalnej. O wiele więcej niż te kilka procent homoseksualistów. A więc specyficzne cierpienie tych ludzi nie jest prostym następstwem tych zranień. Istota sprawy jest gdzie indziej.

Cytat:Wierzyć próbują Bogu, ale nie w pełni.

1. Ale co to znaczy? Jakiemu Bogu? Może być mnóstwo wyobrażeń Boga. Chodzi mi o ich konkretny światopogląd.
2.I jeśli nie w pełni to czego do tej pełni brakuje?

Cytat:A tę odmiennośc to nie jako coś narzuconego, oni mają w sobie tę świadomość, że tak nie powinno być, że oni są inni.

To, że są inni niż większość to oczywiste. Ale dlaczego czują, że tak nie powinno być, co/kto każe im tak myśleć? I czy "zaufanie Bogu" nie powinno się wiązać z wiarą, że tacy jacy są i to jak odczuwają, jest także przewidziane w Boskim planie?

Cytat:Bo to co doświadczają ich niszczy i dlatego chcą to zmienić. Bardzo im ciezko z tym funkcjować.

A czego doświadczają? W pierwszej kolejności własnych myśli pełnych smutku, samoponiżenia, być może samooskarżenia. Wiesz chyba jak ogromną siłę ma najgłębsza myśl o sobie, dodatkowo wzmocniona silną emocją. Oczywiście, że z taką samooceną funkcjonowanie w życiu to męczarnia. Ale skąd się te myśli wzięły? Zastanów się, proszę.

I nie odpowiedziałaś na moje pytanie:

"Kto wzmacnia poczucie tej odmienności? Jaka jest największa konsekwencja tej odmienności, przejawiająca się w codzinnym życiu i co sprawia, że to życie "musi" (w opinii niektórych) wyglądać odmiennie?"

Czy to pytanie niewygodne, nieważne, nieistotne?