Marek MRB napisał(a):Cytat:I czy "zaufanie Bogu" nie powinno się wiązać z wiarą, że tacy jacy są i to jak odczuwają, jest także przewidziane w Boskim planie?
Twoje pytanie w tle ma założenie że "sporo mam takie skłonności, to powinienem zgodnie z nimi postępować" co jest oczywistą nieprawdą (i łatwo to udowodnić przywołując inne zboczenia czy skłonności o których przecież można by powiedzieć to samo).
Nasza dyskusja może być o tyle trudna, że u podstaw swoich wywodów stawiasz, wypowiadane autorytatywnym tonem, założenia jako pewniki. Homoseksualizm nie jest przez seksuologów i psychologów uważany za zboczenie lecz jako odmienna orientacja seksualna. Nie chodzi więc o to, że mamy "ulegać każdym skłonnościom" jakie tylko u siebie zauważamy, należy rozważyć konkretny przypadek. W przypadku homoseksualizmu jest to po prostu działanie zgodne z własnymi potrzebami dotyczącymi okazywania uczuć i przeżywania bliskości z inną osobą. Nie wynika z tego żadne realne zło, natomiast tłumienie tych naturalnych dla każdego potrzeb nigdy nie pozostaje bez wpływu na psychiczno-emocjonalną kondycję człowieka. To, co tłumimy znajduje sobie ujście gdzie indziej, najczęściej w destruktywnej postaci.
Marek MRB napisał(a):Natura ludzka została skażona grzechem i najgorsze co możemy zrobić to kultywować grzech pod pozorem tego że jest on "naturalny".
Po pierwsze nie zgadzam się z Twoim poglądem na temat ludzkiej natury ale, bez względu na to uważam, że myślący człowiek nie znajdzie żadnych racjonalnych przesłanek, że miłość homoseksualna ma cokolwiek wspólnego z "grzechem". Jaką winą popełniają dwie osoby, które darzą się uczuciem, razem mieszkają? Czy ktoś na tym cierpi?
Marek MRB napisał(a):Bog stworzyl nas ku milosci ale rowniez wskazal jak ta milosc ma wygladac. Ze to ma byc kobieta i mezczyzna, ze nie moga sie rozwodzic, ze maja swoj zwiazek zawrzec przed Nim, ze maja o siebie dbac, etc. Ufam ze znasz te sprawy. Nie ma w Bozych planach dla nas ani malzenstw homoseksualnych, ani okazjonalnego seksu, ani pornografii jako sposobu spedzania wolnego czasu, ani onanizmu, ani nawet marzen i spekulacji zmyslowych. Nie po to nas Bog stworzyl. Plan wydaje sie znacznie prostszy: Jedna milosc, jeden malzonek, jedna droga razem ku smierci. Kropka.
Oczywiście znam to podejście i za każdym razem szeroko otwieram usta ze zdumienia jak można wykazywać się takim brakiem wyobraźni i tak kompromitować ideę Boga. Miłość to najwyższy, najwspanialszy stan istnienia, w ludzkim wymiarze może wyrażać się na tysiące sposobów, na najróżniejszych płaszczyznach. Doświadczając miłości w różnych relacjach i integrując ją z innymi wymiarami naszego doświadczenia, uczymy się wyrażać swoim życiem coś wyższego, fundamentalnego. Każdy robi to na swój sposób, ma specyficzne predyspozycje, spotyka na swej drodze różnych ludzi. Czasami (a raczej najczęściej) błądzi i uczy się na własnych błędach, może się to wiązać z przebrnięciem przez kilka różnych związków. I ma do tego prawo, na tym polega życie i jego piękno. Ludzkie doświadczenia są niezmiernie bogate, nie tylko w obrębie społeczeństwa ale również w obrębie całego globu, gdzie panują różne religie i filozofie (aspekt geograficzny) i na przestrzeni stuleci, tysiącleci (aspekt czasowy). Miłości nie da się zamknąć w żadne ramy. Jest tak różnorodna, że pomysł istnienia odgórnego nakazu Stwórcy, że ma ona wyglądać tak nie inaczej, zawsze tak samo, ograniczona do jednej osoby, jest pomysłem obłąkanym. Ideologia taka nie ma nic wspólnego z wzniosłą koncepcją Stwórczej Miłości, która jest źródłem wszelkiego życia. Uosabia raczej przymioty jakiegoś bożka wykreowanego na modłę aktualnie panujących społecznych konwencji. Na szczęście świat wciąż się zmienia a wraz z nim nasze pojęcie i wyobrażenie Absolutu, szkoda, że nie wszyscy nadążają...
Powiedzmy sobie szczerze, nie będziesz w stanie wykazać sensowności pojęcia grzechu, i zła w miłości homoseksualnej, w rozwodzie ani w złamaniu "jedynie słusznej" przedstawionej przez Ciebie koncepcji związków i seksu.
Nie bez powołania się na odgórnie ustalony autorytet. Tymczasem wystarczy po prostu spojrzeć na świat przytomnym wzrokiem, wykazać trochę logiki i empatii aby prościutko pokazać, że niektóre religijne normy są niczym nieuzasadnione i przynoszą więcej szkód niż pożytku. Może na początek takie ćwiczenie:
Jakie winy, krzywdy, zło oraz niebezpieczeństwo w kwestii rzeczy ostatecznych widzisz w odniesieniu do pary gejów, którzy całe życie przeżyli ze sobą, włącznie z bogatym życiem intymnym??? I przede wszystkim - dlaczego??? Proszę o klarowne uzasadnienie takiej a nie innej domniemanej ich oceny przez Stwórcę.
Powyższe jest w sumie dla mnie kluczowe, jeśli chciałbym zobaczyć odpowiedź na cokolwiek z mojego postu to najbardziej właśnie na to.
Mam nadzieję, że nie będzie to odpowiedź typu "nie chce mi się udowadniać, że mam rację i koniec dyskusji" jak postąpiłeś w rozmowie o karmie. Wątek został zamknięty bo chyba stało się dla kogoś jasne, że byś sobie merytorycznie nie poradził... Tak, tamtą dyskusję kontynuowałbym chętnie
Marek MRB napisał(a):Ilu partnerów w roku ma przeciętny (czynny) homoseksualista a ilu heteroseksualista ?
Nie wiem. Można dywagować nad tym dlaczego statystycznie gej ma więcej partnerów, ale mi bardziej chodzi o sprawy fundamentalne, o sam fakt zaistnienia relacji między dwoma osobami.
Marek MRB napisał(a):Odmienność jest faktem i jej zaprzeczanie byłoby nieprawdą. Jednak człowiek ma wiele wymiarów i seks jest jedynie jednym z nich (choć pewnie ważnym).
Pewnie?
Dla większości ludzi to istotna część życia warunkująca zdrowie psychiczne i spełnienie emocjonalne. Nikt przecież nie twierdzi, że seks to jedyny wymiar. Natomiast nie pojmuję jak można ten ważny wymiar komukolwiek odbierać, skazując go na niespełnienie a jeśli ulegnie "pokusie" - skazywać na poczucie winy i grzechu. Dodatkowo najwyraźniej trzeba przypomnieć, że homoseksualizm (ogólnie - orientacja seksualna) to nie tylko seks. To także uczucia, wymiana emocjonalna w relacji z osobami tej czy innej płci. Optujesz za marginalizacją tych przeżyć w stosunku do pewnej grupy osób. To jest śmieszne i smutne za razem.
Nie ma dla mnie znaczenia, ile lat powtarzałeś po innych przekonanie, że takie jest "Boskie Prawo". Czy coś Cię zwalnia z samodzielnego myślenia i wyciągania wniosków?
"Sivis Armariama" czasem zadaje pytania dające do myślenia, wygląda to, przynajmniej na pierwszy rzut oka, na prawdziwe wątpliwości.
I jakże wymowna reakcja księdza: "To jest pytanie na poziomie nastolatka, ucznia SP lub gimnazjum." + metafizyczne slogany ignorujące całkowicie prostą prozę życia, ludzkie dylematy i uczucia.
Ludzie, tak nie można!
Marek MRB napisał(a):Od kiedy zaczelismy budowac cywilizacje, budujemy ja wyrzekajac sie swojego JA.
Moje ja na przyklad sugeruje mi bym zaliczyl kazda ladniejsza dziewczyne w okolicy - i co - mam się "nie wyrzekać" swojego ja ?
Ja zdaje sobie doskonale sprawe, ze homoseksualistom jest ciezej w tej akurat sferze - ale to nie znaczy ze mamy bezkrytycznie traktowac to co uwazamy za swoje JA
To jest demagogia poprzez dowolne użycie nie do końca zdefiniowanych pojęć oraz uogólnienia abstrahujące od specyficznego tematu polemiki. Co to znaczy wyrzekać się własnego JA? Czym jest to "JA"? Nigdzie nie zdefiniowałeś. W człowieku kryje się wiele wymiarów doświadczenia, wiele potrzeb, wiele różnie powiązanych funkcji psychicznych. Czy jak ktoś nie bije na ulicy przechodniów mimo, że ma ochotę bo aż bucha z niego agresja, to wyrzeka się swojego "ja"? Nie, on jedynie powstrzymuje się przed wyrażaniem swej agresji czy frustracji w sposób destruktywny. Czy jeśli chorobliwie przywiązany do swojego dziecka rodzic akceptuje jego odejście aby założyło własną rodzinę, występuje przeciw własnemu "ja"? Nie, jedynie pokonuje swoje kompulsywne emocjonalne przywiązania, dla wyższego dobra. Miłość, seks i bliskość emocjonalna też nie jest naszym JA, jest to jedna z potrzeb, funkcji, składająca się na całość człowieczeństwa.
Kwestia tego czym jest nasze JA to dociekania filozoficzne. Można utożsamiać JA z ego, poczuciem własnej indywidualności, poczuciem własnej wartości, potrzebą wyrażania siebie w określony, unikalny sposób, bycia twórczym. Oczywiście człowiek może nieświadomie skupić się na pewnej sferze życia i ją uznać za swoje osobiste centrum (traci wtedy w życiu równowagę) np. może ześrodkować całą swa świadomość na seksualności. Wtedy osoba (homo czy hetero) faktycznie może "bezkrytycznie traktować to, co uważa za swoje JA". Jednak używanie tego argumentu akurat w kontekście homoseksualizmu w celu uwiarygodnienia potrzeby wyrzeczenia się seksu w ogóle - wygląda albo na bezmyślność albo na manipulację. Najbardziej komicznie w tym całym kontekście brzmi zdanie o budowaniu cywilizacji na wyrzekaniu się swojego Ja. Czy Ty sam rozumiesz co piszesz? Przemyślałeś kiedykolwiek cokolwiek głębiej?
Marek MRB napisał(a):( zwlaszcza ze 80% homoseksualistow to w rzeczywistosci biseksualisci - i duza krzywde robia tej grupie psychologowie ktorzy mowia takiemu 16-latkowi, ktory moglby funkcjonowac jako hetero : "Badz dumny z tego ze jestes homoseksualista".
Po pierwsze (o ile dane można uznać za wiarygodne) - co z tymi 20% ?
Po drugie - Twój płytki sposób rozumowania zupełnie nie obejmuje złożoności problemu. Można bowiem być w różnych miejscach na skali pomiędzy homo a hetero. Ktoś może wykazywać śladowe zainteresowanie płcią przeciwną a dość spore własną i co? Czemu ma rezygnować z pełniejszego doświadczenia i zastępować je skromnym? Aby wtopić się w większość? Ale to i tak mało istotne bo zasadnicza kwestia to coś, co rozumieją ludzie choć trochę uduchowieni (nie wiem jak z tym u Ciebie, patrząc na Twoje posty można mieć wątpliwości, religijność nie równa się duchowość). Otóż zdarza się (przeznaczenie?), że trafiamy na osobę, z którą w sposób szczególny odczuwamy tzw. pokrewieństwo dusz, bardzo głęboką więź. Jeśli dotyczy to heteroseksualnych osób tej samej płci, możemy mieć do czynienia z głęboką przyjaźnią na całe życie. Jeśli te same osoby będą np. jedna homo- i druga bi- i będą doskonale dopasowani na poziomie seksualnym to dlaczego ten drugi człowiek ma poświęcić wspaniały, budujący związek? Tylko dlatego, że jest bi i może się łudzić, że znajdzie kiedyś tak głębokie spełnienie z osobą płci przeciwnej? Równie dobrze może być przez resztę życia nieszczęśliwy. Ale jak rozumiem takie dylematy to pikuś w porównaniu w niezachwianą wiarą w "jedynie słuszne wartości"...
I na koniec: jak ktoś namawia do dumy z własnego homoseksualizmu to oczywiście jest to kretynizm - tak samo jak duma z bycia hetero. Z czego tu być dumnym (nie mówiąc już o czuciu się lepszym od innych)? Wystarczy być sobą i siebie akceptować, czuć się wartościowym człowiekiem.
Marek MRB napisał(a):A ja mowie : "Badz dumny bo jestes czlowiekiem, niepowtarzalnym. Nie ma drugiego takiego jak Ty w calym Wszechswiecie. Bądź dumny, bo jestes dzieckiem samego Boga".
To ostatnie motto, to jedyna rzecz, pod którą mogę się podpisać. Z tym, że bycie dumnym ze swojej niepowtarzalności nie stoi w sprzeczności z wyrażaniem własnego pragnienia miłości we własny sposób, w zgodzie z samym sobą i swoimi potrzebami.
/
Duszpasterstwo dla homoseksualistów
