Dzieci Indygo

[Ks.Marek]

Artykuł przeze mnie linkowany w 1 poście napisał(a):Pewna historia mówi o dziewczynce, która natknęła się na wielką kopę nawozu. Wzięła szuflę i zaczęła wściekle w nim kopać. Kiedy jej matka to zauważyła, powiedziała:

- Mój Boże! Co ty wyprawiasz?

- Wiem, że przy takiej ilości nawozu gdzieś tu musi być kucyk! - odparła dziewczynka.

W przypadku Dzieci Indygo często musimy inaczej odczytywać ich zachowanie i tak jak ta dziewczynka „dokopywać się do tego kucyka”. Często te dzieci są karane, strofowane i wyśmiewane - jeśli nie w domu, to przez nauczycieli i rówieśników. Zaczynają się wstydzić tego, kim są. Ten wstyd przyćmiewa blask ich złotych talentów. Podobnie jak zbity pies, Dzieci Indygo często chodzą ze zwieszoną głową i „podkulonym ogonem”. Znaczna część problemów z zachowaniem tych dzieci wynika z traumatycznego wstydu i nadużyć emocjonalnych, a nie z zespołu ADD.

Kopcie, a dokopiecie się...
...do fundamentu własnej głupoty!
Kolejna emanacja postmodernistyczne dekonstrukcjonizmu, ot co! Poza tym, ktoś, kto stworzył samo pojęcie "dzieci Indygo" chyba się naczytał Daenikena albo Archiwum X naoglądał za dużo...