Dzieci i media - jak nad tym mądrze zapanować?

[Drizzt]

Myszkunia:

Wiele spustoszenia w psychice może spowodować tak brak zasad, jak i życie oparte na zakazach i nakazach. W pierwszym przypadku dziecko nie czuje się moralnie i fizycznie odpowiedzialne za to, co robi (w dorosłym życiu). W drugim - człowiek nie może funkcjonować w sytuacji wolnego wyboru, musi posiadać listę "można" i "nie można". Sprawia to, że jego myślenie, empatia, czy zwykłe rozumienie problemu nie jedno, ale wielopłaszczyznowo do końca życia idą w odstawkę. Taki człowiek zawsze będzie postępował zgodnie z modelem nawet wtedy, gdy model przestanie się sprawdzać, gdy nie będzie przystawał do otaczającego nas świata.

Przykład mam choćby w rodzinie. Kuzynkę rodzice zawsze uczyli, że należy pomagać innym, nigdy nie być samolubnym, nie dbać tylko o własny interes. Obecnie zaczyna ponownie studia - po raz czwarty. Dlaczego? Ano dlatego, że solidaryzuje się z grupą, pomaga innym, pożycza notatki, pomaga w nauce. W konsekwencji inni są lepsi, umieją więcej, a jej nie ma komu pożyczyć notatek, gdy jest chora, nie ma komu pomóc, gdy czegoś nie rozumie. Inni zdają egzaminy, ona oblewa (nie wszystkie oczywiście, ale wystarczająco, by znaleźć się poza marginesem "przyjęcia" na kolejny rok).

Konkluzja - zasady, które wpoili jej od małego rodzice, są jak najbardziej chlubne i wartościowe - ale nie sprawdzają się zawsze i wszędzie. Jednak, jako że była wychowywana w konwencji nakazów i zakazów, nie potrafi teraz się zmusić, by działać wbrew temu, czego nauczyła się wcześniej.

To akurat tylko jeden przykład, obrazujący negatywne skutki takiego wychowania. Zwie się to sztywnością poznawczą i decyzyjną.

Dlatego jestem za nieco innym systemem wychowania - nazywam to wychowaniem dyskusyjnym. Owszem, dalej istnieją pewne zakazy i nakazy, jednak rodzic, dając je dziecku, dobrze wyjaśnia, dlaczego oczekuje akurat tego, a nie innego. Gdy dziecko ma się zachować wbrew wcześniejszemu zakazowi czy nakazowi - również wyjaśnia, dlaczego ta sytuacja jest różna. Ponadto dziecko nie jest jedynie biernym dobiorcą nakazów i zakazów, ale współuczestniczy w ich tworzeniu - rodzic nie zamyka się na rozmowę z dzieckiem, jego wątpliwości czy dyskusję, czy na pewno taki a taki nakaz/zakaz jest słuszny.

Z jednej strony takie wychowanie rozwija w dziecku poczucie, że są pewne normy, do ktorych musi się stosować, ale nie ogranicza też samodzielnego myślenia dziecka. Ponadto dziecko nie tylko przestrzega zakazów i nakazów, ale też je ROZUMIE, wie, dlaczego one są zasadne, a jesli ma wątpliwości, wie, że zxawsze może podjąć o tym dyskusję az albo nie zrozumie zasadności, albo nie wykaże braku zasadności.