Ufff, dużo tego, więc nie będę cytował (a przynajmniej ograniczę się do minimum), by nie robić tasiemca, i odpowiem w punktach:
1. Nie uważam Jezusa za Boga. Wierzę, owszem, w Trójcę, jednak w innym znaczeniu. Długo, by się o tym rozpisywać, więc powiem tylko, że uznaję w pełni człowieczeństwo Jezusa, przy jednoczesnej pełnej, opartej na bezgranicznym zaufaniu komunii z Bogiem. Co za tym idzie, nie uważam, by mógł przejrzeć każdy aspekt przyszłości. Kierował się, moim zdaniem, tym, co dobre tu i teraz, jak i w przyszłości, którą miał możliwość przewidzieć. Jednak nie znał każdego skrawka przyszłości. Jest dla mnie bardziej Mistrzem Duchowym, niż Bogiem. Wszelka Jego boskość wynikała z komunii z Ojcem.
2. Jeśli chodzi o Biblię. Oddzielam nauki uczniów od nauk Mistrza. Uczniowie świetnie zrobili, spisując nauki Mistrza, które zawierają w sobie wiele głębi, wiele poziomów abstrakcji. Jednak głosili ją dalej tak, jak ją rozumieli, na poziomie takim, na ile pozwalał im ich intelekt (nic im nie ujmując). Często wplatali w naukę Jezusa swoje własne przekonania, nastawienia - jak to ludzie.
Stąd uważam, że każdy człowiek powinien zgłębiać naukę Mistrza indywidualnie. Każdy pojmie z niej tyle, ile zdoła, na tylu poziomach świadomości, na ilu potrafi czytać. Apostołów, czy dalej Kościół traktuję jak nosiciela tej nauki. Niejako jak ziarno (nauka), opakowane w skórkę (własne nastawienie KK, poszczególnych głosicieli etc). Można przyjąć naukę łącznie ze skórką, a można wyłuskać sam rdzeń, i samemu wgłębiać się w jego znaczenie.
3. Jeśli chodzi o to, czemu Jezus powoływał różnych ludzi do głoszenia Jego nauk. Uważam, że dlatego, gdyż widział w nich potencjał, by ta nauka przetrwała. Nie dlatego, że wierzył, że pozostanie w stanie czystym - umiejąc przeniknąć człowieka musiał wiedzieć, że zawsze Jego nauka zostanie "skażona" osobistymi wycieczkami, poglądami, etc etc.
Dlatego też, moim zdaniem, Jezus wyraził główną tezę swych nauk, rdzeń, pewne minimum - w najprostszy możliwy sposób: w przykazaniu miłości. Gdyż jakkolwiek ewoluowałaby Jego nauka, jakkolwiek dodawane byłyby osobiste "wypociny", zawsze pozostaje jeden odnośnik, z którym, jeśli owe "dodatki" się nie zgadzają, to nie można mówić o jakimkolwiek dążeniu za Jezusem. Przykazanie Miłości było jednocześnie esencją nauk Jezusa, a jednocześnie "wentylem bezpieczeństwa" - wentylem, który pozwalał nie wpuścić treści ewidentnie SPRZECZNYCH z oryginalnym zamysłem.
Choć historia pokazała, że nawet tak zmyślny i mocny "mur" okazał się za słaby na co poniektórych fanatyków, którzy nie wahali się bestialsko mordować "w imię Jezusa".
4. Kwestia Kościoła. Słowa Jezusa wobec Piotra interpretuję inaczej, niż KK. Uważam, że Jezus mówił o zupełnie innym "Kościele" (dalej będę go nazywał Chrystusowym). Kościele, ktory nie jest instytucją, zgrupowaniem wiernych, ale STANEM ducha. Piotr był najbardziej oddanym uczniem Jezusa. Grzesznym, owszem, ale takim, w ktorego sercu Jezus zamieszkał całym sobą. Który nawet w obliczu upadku odwoływał się do Jezusa, błagał o wybaczenie, i wierzył, ze to wybaczenie może być mu dane. Uważam więc, że Piotr nie miał być pierwszym PRZYWÓDCĄ grupy religijnej - ale Skałą w rozumieniu przykładu do naśladowania, "chrześcijaninem alfa", "protochrześcijaninem".
Czym miał być Kościół Chrystusowy? Długo się nad tym zastanawiałem, aż przyszedł mi do głowy pewien ciekaw2y cytat. Jezus, gdy przyszły do Niego dzieci, stwierdził, że do nich NALEŻY Krolestwo Niebieskie. Nie w czasie przyszłym, po śmierci, jak chce tego KK, ale TU i TERAZ. W związku z czym KN jest nie miejscem, a STANEM. Nie nagrodą, a stanem ducha.
Uważam, że Piotr miał być właśnie Skałą, która trwa w stanie Królestwa Niebieskiego. Natomiast stwierdzenie, że "bramy piekielne go nie przemogą" oznacza nie zapowiedź świętości grupy kościelnej, ale to, że stanu takiego nie ma szans przemóc grzech, ostatecznie wyniszczyć zło.
No cóż, to tak w skrócie, momentami nieco nieskładnie, bo piszę na szybko. Tak to widzę. Jeśli coś niejasno albo nielogicznie, to daj znać, a uzupełnię przy następnym razie
PS. Może warto byłoby tą część dyskusji gdzieś przenieść? Bo chyba już rozmawiamy zupełnie nie na temat
[ Dodano: Pon 15 Lut, 2010 15:37 ]
EDIT:
Tomek, pytałeś jeszcze, czemu moim zdaniem Kościół "pokpił sprawę". Może pokpienie sprawy to zbyt duże słowo. Grupa religijna, zwąca się potem KK, rozwijała się tak, jak można było przewidzieć - w grupę hierarchiczną, sformalizowaną etc. A każda grupa, która ma pewną ideę, przechodzi przez taki sam cykl rozwojowy:
a) najpierw jest wierna swej idei, walczy o nią, rozprzestrzenia ją, popularyzuje. Całą swoją siłę skupia na tym, by jak najwięcej ludzi w nią uwierzyło.
b) Po pewnym czasie grupa się rozrasta. Potrzebna jest hierarchia, system władzy, zależności. Wiele z sił, które kiedyś były pożytkowane na kultywowanie idei, idzie teraz na utrzymanie w spójności grupy.
c) Coraz większy rozrost powoduje, że nie myśli, wysiłki itd koncentrują się w zasadzie na kwestiach pobocznych, a nie na idei. Tak było z Kościołem średniowiecznym, w którym faktyczne głoszenie i ŻYCIE ideą miłości bliźniego zostało zastąpione pragnieniem władzy, zysku, prestiżu. Papiez nie był już świątobliwym, skromnym przywódcą grupy religijnej, ale człowiekiem o realnej władzy i wpływach, o niemałych dochodach i prestiżu. Kościół nie był już świątynią idei miłości, ale maszyną władzy.
d) po pewnym czasie kolos zaczyna chwiać się na swych glinianych nogach. Coraz więcej ludzi widzi, że z początkowych założeń niewiele zostało, że względy praktyczne są ważniejsze, niż ideologiczne. Coraz więcej ludzi odchodzi, coraz mocniejsze są grupy sprzeciwu.
e) Potem grupa stopniowo rozpada się jako grupa władzy. Władza i prestiż wyciekają z grupy, przez co powoli znowu zaczyna koncentrować się na ideach, które kiedyś głosiła. Jest to trudne, bo idee te zostały mocno zanieczyszczone przez sposób "władczego" myślenia, nagięcie idei tak, by odpowiadały władzy.
Moim zdaniem KK jest obecnie gdzieś w środku fazy e).
[ Dodano: Pon 15 Lut, 2010 15:43 ]
omyk napisał(a):Czyli tak naprawdę nie znasz żadnych słów Mistrza, które by nie przeszły przez filtr zawodnej - jak twierdzisz - pamięci synów Kościoła. Ponawiam więc pytanie: skąd znasz Mistrza? Dlaczego wierzysz akurat w Niego?
Dokładnie dlatego, dlaczego Ty wierzysz w świętość Kościoła Katolickiego. Wierzę, bo wierzę.
Zresztą, uważam, że relacje biblijne (kanon + apokryfy) doskonale się uzupełniają, jako "reportaż" z życia Jezusa.
Cytat:Który Kościół w takim razie jest w Twoim mniemaniu Kościołem Jezusa i czy do niego należysz?
Kościół w rozumieniu zorganizowanej grupy wyznaniowej? Żaden.
Cytat:I co sądzisz o stwierdzeniu, że autorem tekstu natchnionego jest Duch Święty? Że spisywanie Ewangelii, Listów i ogólnie całego Pisma było współpracą człowieka z Bogiem?
Jeśli mam być szczery, uważam, że to bzdura.
Nie przypisuję Biblii jakichś mistycznych właściwości. Ani też jej spisaniu. Uważam teksty biblijne (opis życia i słów Jezusa w kanonie i apokryfach) za spisane relacje z życia Mistrza. Relacje, w których autor spisuje, co pamięta, lub co pamięta z słów tego, ktory pamiętał. Stąd zapisy są różne, bo nie każdy koncentrował się na tych samych aspektach, nie każdy zapamiętał dokładnie słowa. Dlatego opisy te się uzupełniają.
Więc Biblia to dla mnie bardzo cenny reportaż - nic więcej.
