Radość w niepełnosprawności i sens życia

[aga]

Pozwolę sobie dodać coś do tematu z własnej perspektywy. Otóż ja jestem - można powiedzieć - niepełnosprawna psychicznie. Nie wiem, o jakiej radości Wy mówicie, bo moja sytuacja jest podobna do osób fizycznie niepełnosprawnych. Otóż ja mam się cieszyć z osiągnięcia tego, co dla innych jest jak najbardziej oczywiste. Mam czynić pewne "postępy" w dążeniu do normalności i powiem, że jest to dla mnie wkurzające i upokarzające. Niby dlaczego mam uważać za sukces to, że udało mi się wyjść z domu na przykład? Normalni ludzie przecież wychodzą i żyją, a dla mnie do przeszkoda prawie nie do pokonania. No to jest jakieś totalnie głupie, że ja mam w tym radość odnajdywać. W dodatku ludzie litują się nade mną, nieustannie doznaję takiego uczucia. Czuję się...hmm... jakaś bardzo słaba i wymagająca wsparcia - litości właśnie. Za swój największy sukces aktualnie uznaję to, że udało mi się (w dosłownym znaczeniu tego terminu) zdać egzamin, zaliczyć coś, pójść na zajęcia. No po prostu żyć się nie chce, tylko człowiek wkurzony bez przerwy. Psycholog na terapii ma doszukiwać się moich dobrych stron, których nie ma, a ja mam się z byle czego cieszyć. Przepraszam, ale nie umiem.