Życie klasztorne nie jest ucieczką od życia.

[TOMASZ32-SANCTI]

Dokładnie tak jest. Myślenie, że klasztor jest miejscem, w którym człowiek będzie czuł się świetnie, że ucieknie od wielu problemów jest myśleniem błędnym. Owszem, jest to miejsce bardzo specyficzne i można tam doświadczyć obecności Boga, można też oderwać się od rzeczywistości jaką jest np życie rodzinne czy jakaś stresujaca praca, ale to na krótki czas, gdyż w wielu zakonach także trzeba pracować, także trzeba wchodzić w relacje z innymi ludźmi, siostrami czy braćmi (w zależności od tego czy jest to zakon męski czy źeński) i także będziemy mieli nad głową kogoś, kto będzie nami kierował. Po za tym ten czas przebywania w zakonie podczas którego osoba odkrywa swoje powołanie zakonne jest czasem próby i może się szybko okazać, że takie życie wcale nie jest dla nas dobre, że to nie jest to do czego czujemy się powołani.

Ważne aby spojrzeć na to z boku właśnie od tej strony - że uciekanie przed tym co daje nam Bóg wcale nie musi prowadzić w nas w lepsze miejsce. Rzeczywistość, którą daje nam Bóg jest próbą dla nas i jeśli są wątpliwości lub problemy z którymi nie możemy sobie poradzić to najpierw warto modlić się i prosić Boga o pomoc, o światło na to, co mamy dalej robić. I w takiej sytuacji pomocą wielką może być np kilkudniowy pobyt w zakonie w celu rozważania swojego powołania, swojego dalszego życia. Nastawianie się jednak na stały pobyt z myślą, że się w ten sposób ucieknie od codziennego życia nie wiele pomoże a i przełożeni klasztoru bardzo szybko to zweryfikują i nie wyrażą zgody na pobyt stały lub jasno przekażą do wiadomości, że do tego potrzeba czasu na to aby badać swoje powołanie, aby przemyśleć swoją decyzję, aby niczego nie robić w pośpiechu bo to nie wiele pomoże a może nawet zaszkodzić.

Pozdrawiam