Szatan, Diabeł - imiona własne czy przymiotniki?

[Drizzt]

Ink, hmmm, dobrze że podałeś ten cytat, aczkolwiek powiem szczerze, że jak dla mnie... niewiele z niego wynika. A konkretnie wynika, że (tu dwie wersje, bo można ten zapis dwojako interpretować):

1. W zasadzie nie ma żadnych sztywnych reguł pisania Szatan/szatan, prócz tej, gdy mamy na myśli znaczenie przenośne. Co oznacza, że jeśli piszemy przenośnie (np: ten Janek to istny szatan był) to używamy małej litery, a gdy nie przenośnie - jakiej nam się żywnie podoba).

2. Interpretacja druga wydaje mi się taka, że piszemy z małej litery TYLKO, gdy mamy na myśli znaczenie przenośne (przykład wyżej), a gdy nie przenośne - to wielką. Tylko tu jest szkopuł - gdzie jest granica znaczenia przenośnego?

I kolejny problem. Mianowicie, z wcześniejszej części cytatu wynika, że słowo Szatan/szatan jest przykładem określenia bytu bezosobowego. To w sumie czegoś nie rozumiem - czy Szatan według Katolicyzmu jest konkretnym, osobowym bytem, czy też bezosobową siłą? Bo jeśli jednak jest bytem osobowym, a jego mianem jest właśnie Szatan (czytaj - nie traktujemy tego jak określnika, ale jak nazwę własną) to oczywistą jest pisownia z wielkiej litery.

Wniosek - szczerze, to dalej sprawa wydaje mi się bardzo niejasna.