Czy Bóg może stworzyć kamień, którego nie będzie mógl unieść

[Augustus]

Pułapka ontologicznej logiki, czyli ciężki kamień ( i twardy orzech do zgryzienia).

Może zapytać cię Czytelniku ateista: czy uważasz, że Bóg jest wszechmocny i potrafi stworzyć wszystko, co zechce? Zapewne twoja odpowiedź zabrzmi: tak! Wtedy on na to: czy zatem w mocy Boga będzie stworzyć taki kamień, którego nie podniesie? Wpadłeś Czytelniku jak śliwka w kompot, bo czy wszechmocny Bóg może sprawić coś, z czym później Sobie nie poradzi? A jeśli ci przyjdzie odpowiedź: może sprawić taki kamień, którego nie podniesie, ale jak zechce go podnieść, to Jego wszechmoc sprawi, że go podniesie; zaraz ateista ci odpowie: ale przeczysz sobie samemu, bo jeśli Bóg stworzy taki kamień, którego nie podniesie, a potem jak zechce, to go podniesie, to przecież ten kamień od momentu stworzenia był dla Boga do uniesienia. Jesteś Czytelniku śliwką w kompocie do kwadratu.
Pozwól zatem Czytelniku, że zaprezentuję kilka scenek o charakterze dialogowym, ponieważ mogą stać się tobie pomocne w rozmowie ze środowiskiem ateistycznym. Mogą one stać się też pomocne do dalszego rozwoju myśli filozoficznej, która rozmyślałaby nad tą ciekawą zagadką, która zresztą rozwija wyobraźnię ludzką i wbrew pozorom bardziej zbliża do Pana Boga niż od Niego oddala.

Scenka I

Ateista: Czy uważasz chrześcijaninie, że Bóg jest wszechmocny i potrafi stworzyć wszystko, co zechce?
Chrześcijanin: Wiem do czego zmierzasz, zanim odpowiem tobie na pytanie, to ty odpowiedz na moje: czy masz taką potrzebę być wyłącznie zwierzęciem?
Ateista: Nie bardzo pojmuję treści twojego pytania.
Chrześcijanin: Jeśli chcesz abyśmy do czegoś doszli, to odpowiedz mi, upraszam cię o to i powtórzę pytanie: czy masz taką potrzebę być wyłącznie zwierzęciem?
Ateista: Nie! Nie mam takiej potrzeby.
Chrześcijanin: Nieprawdaż, co to za człowiek musiałby być, który, posiadając większą lub mniejszą władzę na tej planecie, chciałby ją stracić na poczet potrzeby bycia wyłącznie zwierzęciem, nad którym zresztą inny człowiek włada? No szalony jaki, prawda? Tak samo jest z moim Bogiem, on ma potrzebę być Bogiem, jest wszechmocny, ale mój Bóg nie ma potrzeby być szalonym, zresztą nigdzie w Biblii nie wyczytałem, że Bóg powiedział: mam potrzebę być szalonym.
Ateista: Nie bardzo cię rozumiem.
Chrześcijanin: Potrzebą jest abyśmy się zrozumieli, zatem musimy się na coś logicznego zgodzić. Wszechmoc to jakaś moc i chyba się z tym możemy zgodzić, ponieważ słowniki mówią, że to jakaś nieograniczona moc. Następnie zgodzić się musimy, że Bóg w Biblii nie podaje do wiadomości ludzkiej tej Swojej wartości mocy/siły, którą mógłby człowiek w sposób matematyczny albo fizykalny zmierzyć. A skoro to nieograniczona moc, to czy możemy sobie w ogóle wyobrazić jakim Pan Bóg jest mocarzem/siłaczem? Moim zdaniem nie, ponieważ żadna nauka nie może tego wyliczyć, zmierzyć, zważyć. Jeżeli człowiek tego nie może w żaden sposób przerachować ani żadnego logicznego wzoru wytworzyć, który dałby możliwość zmierzenia lub zważenia tej mocy/siły, to czymże ten kamień musiałby być? Jak pojmujesz ten kamień, w sposób ludzki? Taki, który ty podnosisz i dźwigasz? Albo taki kamień, którego ty, poprzez swoją słabość, udźwignąć sam nie możesz? A przecież Bóg powiedział, że jest Bogiem, a nie człowiekiem i nawet postać Chrystusa Pana nie jest świadectwem, że my Bogu dorównaliśmy, ponieważ nigdzie nie zostało zapisane: poprzez Chrystusa ludzie dorównali Bogu; a jeśli ci przyjdzie na myśl Księga Rodzaju (1,22), to tam też nie zostało zapisane: Oto człowiek dorównał Nam. Reasumując, skoro nie poznaliśmy wartości tej siły w sposób matematyczny i fizykalny i nie możemy przez to tego kamienia sobie wyobrazić ani go obiektywnie zdefiniować, korzystając z naszego rozumu, a nawet przez zmysły, doświadczenie i intuicję, to może tylko oznaczać, że Pan Bóg nie jest szalony i nie dał nam tej mocy/siły, którą sam posiada. Tak jak ty nie chcesz sobie przeczyć, że będąc człowiekiem masz potrzebę bycia wyłącznie zwierzęciem. Tak Bóg Sobie nie chce przeczyć, że będąc Bogiem chce być wyłącznie człowiekiem. To że popadamy w naszą ograniczoną logikę ontologiczną, tj. niemożliwe żeby Bóg mógł i zarazem nie mógł, nie znaczy, że nie jest w posiadaniu wszechmocy i żadną miarą nie konotuje to myśli, że On nie istnieje
Ateista: Wpadłeś sam w swoje sidła.
Chrześcijanin: Nie, nie wpadłem, udowodnię ci to, zadając kolejne pytanie: czy będąc człowiekiem, który ma władzę na tej planecie, stworzyłbyś świadomie jakąś substancję, która tobą włada?
Ateista: Nie! Nie stworzyłbym.
Chrześcijanin: Nieprawdaż, tylko człowiek szalony chciałby oddać władzę mniejszą lub większą nad tą planetą, nad którą włada, jakiejś substancji którą sam stworzył. Przecież wówczas musiałby być jakimś niewolnikiem tej substancji. Tak samo dzieje się z moim Bogiem. Nie ma On potrzeby tworzyć tego kamienia, bo ten kamień musiałby być jakąś niewyobrażalną substancją nad którą Pan Bóg mógłby nie zapanować później i ta substancja mogłaby być władcą Boga, a przecież mój Bóg nie jest Bogiem szalonym i nigdzie nie powiedział, że ma potrzebę stworzyć substancję, z którą mógłby sobie nie poradzić. Wykazuje to fakt, że jesteśmy do Boga podobni, bo skoro sami nie chcemy pozbawiać się naszego człowieczeństwa ani tworzyć substancji od nas silniejszych, bo to nie jest w naszym interesie, gdyż mogłoby to spowodować w nas jakiś ruch regresywny, który korzyści nie przynosi a szkodę, tak samo Bóg, nie chcąc działać na swoją szkodę, nie pozbawi się Swojej Świętości Bożej, ani nie stworzy substancji od Siebie silniejszej, albowiem interes Boga wyraża się w ruchu progresywnym i w Jego słynnej mowie u Ozeasza. Musi On zresztą przecież stworzyć Nowe Jeruzalem, zgodnie z widzeniem św. Jana.
Ateista: Ale nie wykazałeś mi tego, o co się zapytałem.
Chrześcijanin: Wykazałem ci, że Pan Bóg stworzył nas na Swoje podobieństwo. Nie stworzył nas na Swoją identyczność, dlatego też nie umiemy rozwiązać zagadki, w sposób, który by nas zadowalał. Pokładamy w wiarę we wszechmoc Pana Boga, będąc jednocześnie świadomi swoich ułomności rozumowań. Jeśli chcesz to zastanawiaj się nad tym, a jak odgadniesz, to będzie to odkrycie przełomowe dla nauki i religii również. Przecież musiałbyś zdefiniować moc/siłę Pana Boga. Musiałbyś ją okiełznać. Zapewne fizycy się ucieszą, bo to ogromną sztuką byłoby okiełznać moc nieograniczoną. Być może zmierzysz kosmos z dokładnością do milimetra, albo do ćwierć milimetra, albo i jeszcze mniejszą lub nie będzie żadnych odchyleń co do wartości twojej miary, a nawet tym sposobem zważysz kosmos oraz zdefiniujesz i okiełznasz liczbę, którą matematyka wyraża w sposób przewróconej ósemki, na pewno matematycy się ucieszą. Czy teraz widzisz, jacy jesteśmy ograniczeni w swoim rozumowaniu?

Scenka II

Ateista: Tak! Mam potrzebę być zwierzęciem.
Chrześcijanin: To idź! Poczynaj zgodnie ze swoim interesem. Zbędne zatem ci będzie rozmyślać o Panu Bogu, bo zwierzęta nie rozmyślają tak jak człowiek i to nas od zwierząt różni. Tylko nie zrób człowiekowi jakiej krzywdy, bo człowiek posiada technologię i nie pozwoli sobie, żeby jakieś zwierzę zagrażało jego życiu.




Scenka III

Ateista: Nie! Nie mam potrzeby czynienia substancji ode mnie silniejszej, bo jestem władcą tego świata, a przewidując twoją dalszą odpowiedź, uważam, że ty jesteś szalony, ponieważ stworzyłeś substancję, która tobą włada i jesteś jej niewolnikiem.
Chrześcijanin: To kwestia twojej wiary. Moja wiara mówi wyraźnie, że nie ja stworzyłem substancję, która nade mną włada, tylko jestem istotą, którą Pan Bóg stworzył na swoje podobieństwo. Nie jestem też niewolnikiem mojego Pana Boga, ponieważ Pan Bóg nigdzie nie powiedział: Oto ja Pan Bóg twój, będę ci ciemięzcą, a ty będziesz moim niewolnikiem. A skoro myślisz, że władasz tym światem, albo tą planetą, to władaj jako człowiek godziwy i nie rób mi krzywdy jako ja ci nie robię. Nie broń mi wierzyć w mojego Pana Boga, tak ja nie bronię ci wierzyć w to, co tylko zechcesz. Nie obrażaj mnie mówiąc, że jestem szalony, bo w ten sposób obrażasz znaczną część ludzi na tym świecie, a ja ciebie nie obrażam.

Scenka IV

Ateista: Czy zatem w mocy Boga będzie stworzyć taki kamień, którego nie podniesie? Chrześcijanin: Nie znam na tyle wszechmocy Pana Boga, ponieważ nie mogę zdefiniować mocy nieograniczonej w sposób matematyczny ni fizykalny, a ontologia słownikowa przecież nam nie wystarczy. Nie mam aż tak lotnego umysłu, aby wiedzieć co kryje się w tej niewyobrażalnej sile Bożej, której człowiek dotąd nie pojął. Pewnie ty masz lotniejszy umysł, może wykażesz, że może stworzyć kamień, którego nie podźwignie i nie zaprzeczy, że jest w posiadaniu mocy nieograniczonej. O jak piękny to byłby umysł, gdyby tak wykazał, może nawet byłby to umysł podobny do alfy i omegi.

Czytelniku, żeby odpowiedzieć na to pytanie, musiałby człowiek okiełznać moc, która jest nieograniczona. Widzisz jaka to pułapka naszej logiki ontologicznej. Skoro nauki świeckie nie mogą okiełznać mocy nieograniczonej, ani powiedzieć w którym miejscu kończy się liczba nieskończona, to może warto zapytać naszego bohatera Ateisty, który wierzy wyłącznie naukom świeckim, czy może okiełznać siłę nieograniczoną w sposób niepodważalny przez inną jednostkę ludzką? Albo czy może okiełznać liczbę nieskończoną, bez sztuczki przewróconej ósemki? Jeśli nie może, to co mamy zrobić? Mamy wyrzucić z naszego słownika słowo „wszechmoc”? Ponieważ nasz niewierzący bohater nie może wszechmocy okiełznać. Ponieważ wydaje mu się irracjonalnym słowem, gdyż logika ontologiczna wyklucza, że nie może istnieć moc, która może coś i nie może. Przecież, myśląc racjonalnie, wyrzucenie tego słowa wiązałoby się z niezrozumieniem wielu zabytków naszej kultury. Czy w ślad za tym mamy porzucić w niepamięć naszego Pana Boga i wszelkie rozmyślanie o Nim, ponieważ nie spełnia on kryteriów naszej logiki ontologicznej? Czy taki jest cel tego pytania: zniszczyć wszystko, co ogranicza nas tok myślenia? Przecież wiąże się to z ruchem nie tyle degresywnym, ile regresywnym. Oddanie Pana Boga do lamusa przyczyniłoby się do upodobnienia człowieka ze zwierzęciem, które o Panu Bogu nie rozmyśla. A przecież myśl o Panu Bogu nas nie ogranicza, a wręcz przeciwnie pcha nas do przodu, do ludzkości.
Zresztą przypatrz się Czytelniku uważnie temu pytaniu, rozważając słowa Chrystusa Pana: Nie będziesz wystawiał na próbę Pana Boga swego.
Jeśli Czytelniku, zada ci kto takie pytanie o Panu Bogu i tym ciężkim kamieniu, to zastanów się dwa razy, a nawet kilka razy nad słowami Chrystusa Pana.