x. Nikos Skuras. ewangelizator doskonały czy błazen?

[Drizzt]

Tomek - nie zgodzę się z Tobą. Uważam, ze ewangelizacja (czy nawracanie, przekonywanie, czy jakkolwiek to nazwiemy) podlega takim samym prawom, jak perswazja w jakiejkolwiek innej sprawie, w jakichkolwiek innych okolicznościach. I, podobnie jak perswazja, może być lepsza lub gorsza, bardziej lub mniej skuteczna. Uważam, ze największe znaczenie ma tu też to samo, co w perswazji - postawa nadawcy komunikatu, rodzaj komunikatu, jego treść i forma, a także charakterystyka odbiorcy, jego postawa, jego motywacja do przetworzenia komunikatu itd. Stąd też jest wiele zmiennych, które, odpowiednio dopasowane, tworzą idealną formę perswazji, lub też perswazję nieskuteczną (bądź częściowo skuteczną, np wobec konkretnego typu odbiorcy).

Oczywiście, zdaję sobie sprawę, że Twoje podejście wynika z Twojej wiary, która jest inna niż moja, stąd różnice poglądowe na sprawę.

Co do oceniania x. Skurasa - uważam, że jeżeli chcemy uniknąć ocen, jakie tu padały (czy pozytywnych, czy negatywnych), jesteśmy zmuszeni zmienić temat wątku. Np na "Jak odbierasz nauki ks. Skurasa?". Obecny temat sam w sobie zawiera konieczność pewnego ustosunkowania się, oceny. Trudno byłoby rozmawiać na obecny temat, jednocześnie nie oceniając. Tym bardziej, że takie sformułowania, jak "ewangelizator doskonały" i "błazen" same w sobie są oceną, dwoma skrajnymi punktami pewnej skali.

Odnośnie natomiast stwierdzenia "nie sądźcie..." - jest ono bardzo sensowne w teorii, ale raczej niestosowalne w praktyce. Zauważ, że w zasadzie wobec każdego obiektu masz pewną postawę. A postawa składa się między innymi z oceny, oceny zarówno poznawczej, jak i emocjonalnej. W zasadzie nie ma na świecie rzeczy, zjawiska, osoby, wobec której (o ile ją oczywiście znasz) nie posiadałbyś żadnej postawy. Co najwyżej Twoja postawa może być neutralna, ambiwalentna.

Przykładowo, rozmawiamy sobie teraz. Zarówno ja wobec Ciebie, i Ty wobec mnie, mamy pewną postawę. Są elementy, które uznajemy w sobie za dobre, są elementy, ktore uznajemy za złe. Jedne nas denerwują, inne wywołują uśmiech, jeszcze inne bezradne kręcenie głową. Czego wyrazem są te emocje, reakcje? Niczego innego, jak oceny, i emocji z tą oceną związanych. Podobnie jest w kontakcie z ludźmi, co i z rzeczami, zdarzeniami, zjawiskami. To wszystko są oceny.

Tak więc nie ma możliwości życia bez osądzania. Osądzanie sytuacji, ludzi czy rzeczy daje nam możliwość funkcjonowania w świecie. Bez tego bylibyśmy jak ślepi na polu minowym, albo i jeszcze marniej. Ocena jest podstawą orientacji w świecie.