TOMASZ32-SANCTI napisał(a):A jak są wierzący to już się nie ndają, bo wprowadzają wartości, których niewierzący nie uznają za dobre? Czyżby ciebie to bardzo bolało? :-k :roll:
Poniekąd tak. Pamiętaj, że mowa jest tutaj o przydzielonym przez państwo organie, którego obowiązkiem jest rozwiązywanie konfliktów mających znamiona patologii z punktu widzenia psychospołecznego. I na tym konflikcie powinna się ta jednostka skoncentrować.
Jeżeli chodzi o Kościół, to istnieje ryzyko, że zamiast/łącznie z rozwiązywaniem konfliktów rzeczywistych, mających tło psychologiczne, występowałyby naciski na tle ideologicznym.
Weźmy przykład. Rodzina, w której para żyje w związku niesakramentalnym (konkubinat). Mają dziecko. Ojciec mocno pije, przez co tworzą się konflikty, a co za tym idzie - przemoc.
Co, z punktu widzenia wychowawczego, pedagogicznego, jest tu problemem? Głównie pijaństwo ojca.
Co powinno być celem interwencji? Oduczenie ojca picia, i naprawienie relacji rodzinnych, opartych na miłości i zrozumieniu.
A co mogłoby być problemem dla np księdza, który pomagałby takiej rodzinie? Niesakramentalny związek rodziców.
Gdzie jest szkopuł - ano w tym, że w przypadku osoby ściśle związanej z Kościołem na pierwszy (lub rowny z pierwszym) plan mogłyby się wysuwać kwestie nie będące meritum problemu, kwestie stricte ideologiczne. A to mogłoby prowadzić do:
1. Złego rozkładu sił ukierunkowanych na pomoc.
2. Złej oceny sytuacji i jej rzeczywistych powodów
3. Tworzenia dodatkowych problemów (jak ten konkubinat), które wcześniej problemami nie były i nie tworzyły patologii
4. Zamiast naprawy sytuacji, w rzeczywistości przemycaniu czy wręcz bezpośrednim, siłowym wpajaniu pewnych wartości IDEOLOGICZNYCH.
5. W skrajnych przypadkach, gdy pomagającym jest wyjątkowy pobożniś - do zaniedbywania rzeczywistych metod pomocy na rzecz metod związanych z religią i ideologią (np zamiast wysłania ojca na odwyk, polecanie czy zmuszanie do modlitwy i chodzenia do kościoła).
Innymi słowy, ktoś związany mocno z jakąś ideologią (nie ważne, czy katolicką, muzułmańską, buddyjską etc) może niestety nie być obiektywny i skuteczny, przedkładając forsowanie ideologii i wartości niesionych przez tą ideologię ponad zażegnywanie problemów na tle psychologicznym, metodami psychologicznymi.
I jeszcze jedna rzecz: nie chodzi mi o to, że katolik nie może dobrze pomagać. Kwestią jest to, czy tenże katolik potrafiłby na czas pomocy zapomnieć o swojej wierze, i skoncentrować się na problemach rzeczywistych, a nie ideologicznych. Jeśliby potrafił - ok.
[ Dodano: Sro 26 Maj, 2010 09:09 ]
EDIT:
A żeby to jeszcze lepiej unaocznić, zadam Ci pytanie, przykład, odnoszący się bezpośrednio do Ciebie (choć nie tylko).
Wyobraź sobie, że jesteś osobą zajmującą się pomocą patologicznym rodzinom. Zostałeś oddelegowany do pewnej rodziny, która ma duże problemy z dzieckiem. Młodzieniec ma 17 lat. Nie szanuje rodziców, traktuje ich jak śmieci - wyzywa, obraża, szykanuje, w dodatku często używa wobec nich przemocy. Ojciec często nie wytrzymuje, i również go bije.
Po przyjechaniu na miejsce dowiedziałeś się o młodym człowieku kilku rzeczy, wśród nich dwie informacje:
1. Jest wyznania neo-pogańskiego. Regularnie, raz w miesiącu, jeździ na zebrania swojego covenu (grupy neo-pogańskiej). Mocno praktykuje, ma w związku z tym ruchem głębokie przeżycia duchowe.
2. Jednocześnie jest członkiem grupy chuligańskiej, nie akceptującej zasad, dopuszczającej się pobić, kradzieży, dewastacji.
Po długiej rozmowie i analizie jasno wynika, że przyczyna jego zachowań leży w złych wzorcach wyciąganych z grupy chuligańskiej, i to tam należy upatrywać problemu.
Pytanie do Ciebie: Czy byłbyś w stanie, jako (jak widzę) zagorzały katolik, skoncentrować się na problemie - odwodząc go od kontaktów z grupą chuligańską, starając się zmienić jego nastawienie do innych ludzi, do rodziny, jednocześnie w żadnym wypadku i pod żadnym pozorem nie ingerując w jego wiarę, ani też nie dopatrywać, z pobudek ideologicznych, przyczyn tam, gdzie ich (w czystej praktyce) nie ma, czyli w ruchu neo-pogańskim? Czy potrafiłbyś odrzucić swoje wyznaniowe hipotezy (nie mające z obiektywną nauką nic wspólnego) o "działaniu złego" poprzez kulty neo-pogańskie, i skoncentrować się na faktach - na złym wpływie środowiska chuligańskiego?
Jeśli tak, to wszystko byłoby jak najbardziej ok.
I teraz drugie pytanie: Czy jesteś pewien, że ludzie związani formalnie z Kościołem (księża, zakonnice, etc) byliby w stanie coś takiego zrobić? Odrzucić pobudki ideologiczne, i skoncentrować się na namacalnych, obiektywnych faktach?
Ja osobiście uważam, że nie, a na pewno nie wszyscy. Stąd nie uważam, by oddelegowanie Kościoła do roli pomocnika w sytuacjach kryzysowych rodziny, było dobrym pomysłem. Nie twierdzę, że katolik nie mógłby dobrze pomóc. Mógłby - ale tylko wtedy, gdyby potrafił skoncentrować się na problemie rzeczywistym, obiektywnym, namacalnym, nie ingerując w "problemy", które wynikają jedynie z jego wiary.
A że Kościół (w rozumieniu kleru) jest chyba najściślej z wiarą związany, więc ryzyko "ideologizowania" pomocy jest tu największe.
/
Zbierania podpisów przeciw ustawie "przemocy w rodzinie
![[Obrazek: soplandia.gif]](http://chomikuj.pl/button/soplandia.gif)
