Augustus napisał(a):Dla mnie napisanie, że Bóg stworzył człowieka z nadmiaru swojej miłości, oznacza że nieskończony Bóg stworzył człowieka ze swojej, większej od nieskończoności, miłości.
Szanuję Twoje zdanie, choć moim zdaniem jest ono błędne. Jestem przekonany, że desygnatem słowa "nadmiar" w dyskutowanym stwierdzeniu nie jest coś "większe od nieskończoności", ale właśnie sama nieskończoność, czyli "coś
nad wszelką
miarę". Można też tłumaczyć ów "nadmiar" jako coś "
na miarę Bożą". Myślę, że skoro zachęcasz powyżej do porzucenia strachu przed środkami stylistycznymi świętego Pawła, to i z tym określeniem powinieneś się bez problemu uporać
Niemniej chętnie zapoznam się z historią tego terminu i jego teologicznym uzasadnieniem, bo gdyby było tak, jak mówisz, to Sobór Watykański II [KO2] popełniłby fatalny błąd, mówiąc o nadmiarze miłości Boga
Augustus napisał(a):Gorzej będzie ze zrozumieniem drugiej strony, gdyż człowiek istnieje, zatem zamieńmy słowo "człowiek", dla potrzeby lepszego zrozumienia, na słowo "istota". Jakie ma znaczenie dla Boga istota, która dla Niego nie istnieje, gdyż jej nie stworzył? Żadne, prawda? Bo jak może troszczyć się Bóg, wiedząc, że jest miłością, o istotę, której nie stworzył? No nie może, bo nie może troszczyć się o nicość, ale nie oznacza to, że Bóg czegoś/kogoś nie może uczynić/stworzyć i o cokolwiek/kogokolwiek troszczyć się, gdyż Bóg wszystko może, co chce, uczynić/stworzyć i nie ma w tym sprzeczności. Należy zdać sobie sprawę, że Bóg nie chce troszczyć się czymś/kimś, czego/kogo On nie chciał stworzyć. A jeśli ktoś mi zada pytanie o kamieniu, to odpowiem, że Bóg nie może takiego kamienia stworzyć i nie dlatego, że On czegokolwiek nie może stworzyć/uczynić, ale dlatego, że On chce troszczyć się o człowieka, ponieważ Bóg jest miłością, a my, w sensie wierzący w Niego, jesteśmy członkami Chrystusa, zatem Bóg nie chce troszczyć się o nicość, ale o człowieka, o członki swojego Ciała. (Może dopiszę, że nie chodzi tu o męski narząd płciowy)
Zatem, M.Ink., [...] Bóg potrzebuje człowiek
Przykro mi, Przyjacielu, ale popełniasz błąd formalny -
non sequitur. Z całego Twojego wywodu na temat, że Bóg CHCIAŁ człowieka dla niego samego
nie wynika, że go POTRZEBOWAŁ.
Powtórzę: chcieć, a potrzebować to dwie osobne kwestie.
Augustus napisał(a):Myślę o potrzebie wynikającej z pragnienia dzielenia się miłością tak, żeby nie kończyła się na żądzy – erosie – ale żeby ona wyrażała się przez agape. Stąd agape rozumiem wyłącznie przez potrzebę pragnienia dzielenia się
Ludzkie potrzeby i pragnienia nie powinny być projektowane na Boga. Trudno byłoby Ci uzasadnić, że Bóg posiada takie samo pragnienie miłości lub potrzebę miłości, jak człowiek.
Augustus napisał(a):Można się z tym nie zgadzać, ale warto przyjrzeć się słownikowym znaczeniom: potrzeba, wola, chęć, pragnienie.
Rzeczywiście warto... i to uważnie...
Nie tylko słownikowym z resztą (bo te odnoszą się głównie do człowieka), ale zwłaszcza teologicznym 8)
Augustus napisał(a):dostrzegam pewną potrzebę wyrażoną na krzyżu: pragnę
Z faktu, że Bóg wcielił się w ludzką naturę nie wynika, że stał się
całkowicie człowiekiem i "porzucił" naturę Bożą
skoro już "warto przyjrzeć się słownikowym znaczeniom", to może warto też przyjrzeć się
Katechizmowi w punkcie 464-ym i następnych 8)
Augustus napisał(a):Można toczyć spór o antropomorfizację, ale ja uważam, że jest to spór jałowy, gdyż przyjmuję, że Bóg jest autorem Biblii, a nie człowiek.
W świetle nauczania Kościoła katolickiego dopuszczasz się swego rodzaju nieścisłości (żeby nie powiedzieć: herezji), gdyż Kościół ten mówi o bosko-ludzkim autorstwie Pisma, do którego kluczem jest termin 'natchnienie'. Bóg jest autorem głównym, ale nie jedynym:
zobacz.
Augustus napisał(a):Stąd nawet żal Boga, mieszczący się w Księdze Rodzaju, przyjmuję jako uczucie Boga, a nie człowieka, co pozwala, moim zdaniem, Bogu na ukazaniu podobieństwa człowieka do Boga.
Mimo wszystko przestrzegam przed dosłownym interpretowaniem Biblii
[ Dodano: Nie 23 Maj, 2010 02:28 ]
fragment wypowiedzi J. Ratzingera
("Bóg i świat"):
„Bóg nie potrzebuje świata. Wiara chrześcijańska,
a także wiara starotestamentowa, zawsze to z naciskiem podkreślały.
W przeciwieństwie do bogów, którzy potrzebują ludzi,
by ich utrzymywali i żywili, Bóg ich sam w sobie nie potrzebuje.
Jest Jeden, Wieczny, jest całością bytu.
Wiara w Trójcę Świętą mówi nam, że Bóg jest sam w sobie Bogiem miłującym,
w tym wielkim kręgu miłości, który ukazuje najwyższą jedność,
a zarazem jednak odrębność i wspólnotę.
Z drugiej strony teza, że „Bóg jest miłością”, rzeczywiście pociąga za sobą pytanie:
kto kogo miłuje? Odpowiedź stanowi trynitarna struktura Boga.
Bóg składa z siebie dar i w akcie tym staje się Syn,
który oddaje siebie, a wtedy pojawia się Duch Święty.
W tym sensie stworzenie jest więc na wskroś wolnym aktem Boga,
a tradycja chrześcijańska (podobnie jak istotne nurty tradycji żydowskiej)
zawsze podkreślała, że Bóg nie musiał dokonać aktu stworzenia,
że doszło do niego w wyniku wolnej decyzji Boga.[…]”
/
Bezwarunkowa miłość Boga i jej cel
