agresywni zwolennicy aborcji

[M. Ink. *]

Drizzt napisał(a):Bo czym jest życie? Żeby odpowiedzieć na to pytanie, odwołajmy się do zjawiska przeciwnego, czyli śmierci. Chyba nikt nie ma wątpliwości, że śmierć jest końcem życia.

Drizzt napisał(a):o początku życia można mówić dopiero, gdy mózg ZACZNIE pracować

:-k ...czy to znaczy, że komórka w chwilę po zapłodnieniu nie żyje - jest martwa? :| ...zaczyna żyć dopiero, gdy wykształci z siebie świadomy mózg, a wcześniej jest... właśnie martwa? #-o bzdura [-(

powróćmy zatem do zagadnienia manipulacji wokół aborcji - cieszę się, że ten temat został wywołany... oto fragment polecanej wyżej pozycji:

Cytat:Ale fakt sięgnięcia akurat po [nieprawdziwy] argument gwałtu nie powinien zaskakiwać. Historie zgwałconych nastolatek, którym „odmawia się” prawa do normalnego zycia i związanej z tym aborcji, są na sztandarach zwolenników pełnej legalizacji zabijania nienarodzonych od wielu lat. Jane Roe, której proces stał się podstawą zmiany amerykańskiego prawa odnośnie do ochrony życia, też rozpoczynała swoją akcję od opowieści o gwałcie (ostatecznie przed sądem się z niej wycofała).

W Irlandii główne debaty publiczne także toczyły się wokół prawa zgwałconej nastolatki do wyjazdu do Wielkiej Brytanii i usunięcia „problemu”. Podobna afera we Włoszech, gdzie zmuszono do usunięcia ciąży 13-letnią Valentinę, zakończyła się próbą samobójczą dziewczynki i jej leczeniem psychiatrycznym.

W 2003 roku zaś w Nikaragui podobną historię rzekomo zgwałconej 9 - latki wykorzystano do storpedowania prób delegalizacji „aborcji terapeutycznej” (ze względu na stan zdrowia kobiety). Historia „Rosity” jest zresztą doskonałym przykładem „manipulacji proaborcyjnej”, wykorzystywanej przez media i działaczki feministyczne. Sprawa rozpoczęła się, gdy podczas wizyty na Kostaryce lekarz badający 9 - latkę odkrył, że jest ona w ciąży. Matka dziewczyny i jej mąż próbowali wówczas uznać ciążę za efekt „gwałtu”, którego miał się dopuścić Kostarykańczyk. Ten jednak nie przyznał się do winy, a policja zaczęła o nią podejrzewać ojczyma, który nie poddał się badaniom i – dzięki pomocy proaborcyjnych lobbystek z organizacji Red de Mujeres Contra Violencia – wyjechał z Kostaryki.

Działaczki proaborcyjne nagłośniły całą sprawę tak, by stała się ona „dowodem” na konieczność procedury „aborcji terapeutycznej”. Ostatecznie aborcja została wykonana gdzieś w Nikaragui na podstawie „opinii medycznych” wskazanych przez feministki lekarzy. Historia „Rosity” posłużyła jako scenariusz filmowy, a także stała się punktem wyjścia do dyskusji medialnej, ukazującej „tragedię dziecka”, któremu ideolodzy pro - life chcieli złamać życie.

A wszystko do czasu, gdy okazało się, że ojcem dziecka dziewczynki był faktycznie jej ojczym, z którym ma ona inne, żyjące dziecko (urodzone trzy lata po aborcji). Francisco Fletes Sanchez, ojczym i ojciec dzieci „Rosity”, uciekł i się ukrywał. W wywiadach telefonicznych przyznał się do wieloletniego romansu z córką swojej żony. Twierdził, że „Rosita” jest kilka lat starsza niż wcześniej podawały media, a sąsiedzi rodziny potwierdzili jego wersję. Zrodziło to poważne podejrzenia, że wiek „Rosity” został zaniżony celowo, aby emocjonalnie zaszantażować Nikaraguańczyków, z których 80 procent jest przeciwnikami aborcji.
Ostatecznie ta nowa wiedza raczej zaszkodziła aborcjonistkom. Po trzech latach obwożenia „Rosity” po świecie, po nakręceniu filmu na jej temat, trzeba było bowiem przyznać, że cała sprawa była fałszywką, a lobbystki proaborcyjne zwyczajnie chroniły gwałciciela. Efektem zaś całej sprawy stał się całkowity zakaz aborcji bezpośredniej w Nikaragui uchwalony trzy lata po jej zakończeniu.”

... takie działania to RZECZYWIŚCIE jest manipulacja...