niezdatni do małżeństwa, których... rodzice takimi uczynili

[TOMASZ32-SANCTI]

aga napisał(a):Zdaje mi się śmieszne, dziwne, niestosowne i niepoważne, że w wieku, w którym jestem, zamiast myśleć o dorosłym życiu i zadaniach, które stoją przede mną, ja tak naprawdę uczę się, poznaję, robię to, co jest zarezerwowane dla dziecka czy nastolatka. I z jednej strony jest wielka obawa, czy nie jest za późno na to, żeby żyć, z drugiej zaś strony zmienia się zupełnie perspektywa i myślę sobie, że tak wiele jeszcze wspaniałych doświadczeń przede mną!

Opierając się na własnym doświadczeniu mogę powiedzieć, że to włąśnie wejście w konkretny świat obowiązków co raz bardziej zmusza mnie do działania, do uczenia się wielu rzeczy, czynności i muszę to robić sam. Jest to bardzo trudne zarówno psychicznie jak i fizycznie. Emocjonalnie łatwiej jest mi już opierać się na innych, prosić o pomoc, ale to też nie jest jeszcze ten poziom rozwoju. Nauczenie się wielu czynności czy wartości często jest ponad moje siły, ale mam bardzo silną motywację : trójkę małych dzieci, które stawiają przede mną poważne wyzwania.
Gdybym był sam to zapewne byłbym takim "kołkiem", który do niczego nikomu nie jest potrzebny, nadawałbym się tylko do wyrzucenia. Założenie rodziny zmobilizowało mnie do konkretnego działania. I nie jest już tak, że wszystko jest piękne i kolorowe, bo znalazłem osobę na którą moge liczyć, którą moge kochać. Napewno jest lżej mając kogoś komu można ufać, kogo można kochać , z kim można porozmawiać. Nie rozwiązuje to jednak problemów psychicznych, obciążenia, które nadal tkwi w człowieku, obciążenia, które jasno mówi człowiekowi, że nie jest tak naprawde przygotowany do tej roli, że rodzice wiele mnie nie nauczyli i teraz sam muszę wiele rzeczy już jako prawie 40 letnia osoba się uczyć, nadrabiać a to na tak zaawansowanym poziomie życia jest już czymś nienormalnym. Ale motywacja bierze tutaj górę nad wszystkim - daje jasno do zrozumienia, że ja już nie mogę się wycofać, że mam konkretny cel, któremu muszę podołać i muszę się starać, aby sprostać swoim podstawowym obowiązkom. I mimo, że brakuje wsparcia, pomocy ze strony osób, dzięki którym mógłbym sie czegoś nauczyć to świadomość, że muszę podołąć swoim obowiązkom względem rodziny nie pozwala mi na to, bym się wycofał, bym sie poddał.

Dla takich osób jest to naprawdę bardzo trudne i trzeba naprawdę ostro walczyć sam ze sobą, z włąsnymi słabościami, swoimi brakami w przygotowaniu do życia. I jest to naprawdę bardzo ostra walka. Z jednej strony przydałoby sie wsparcie a z drugiej strony przychodzi śłiadomość : " nie możesz popełniać błędów swoich rodziców" i trzeba wybrać : albo pozwolę aby rodzice nadal ingerowali w moje życie niszcząc je dalej, albo sam zacznę działać, ale będzie bardzo ciężko.
I jest ciężko. Dzięki temu, że należeliśmy do wspólnoty to mamy jeszcze możliwość pomocy, ale też nie zawsze możemy liczyć na pomoc, ale napewno jest łatwiej, gdy można kogos prosić o pomoc, do tego potrzeba jednak otwartości, przełamania się. I naprawdę warto podąć ten trud usamodzielniania się, warto walczyć o to, aby coś osiągnąć mimo trudności. To daje poczucie wartości, że nie jestem na tyle słaby, że nie osiągnę tego czego pragnę, że to czego chcę to jest do osiągnięcia, abym tylko tego z całej siły pragnął. Pragnąłem miec rodzinę i ją mam, nawet sie nie spodziewałem, że Bóg da mi tą szansę, że da mi osobę, która mnie pokocha takim jakim jestem. A jednak Bóg nie zawiódł. Po urodzeniu sie trzeciego dziecka Bóg znowu przychodzi z pomocą : daje pracę żonie, której nam bardzo brakowało. Gdy otrzymaliśmy od lekarza skierowanie na badanie dla najmłodszego dziecka to też się bardzo baliśmy, że nie uda nam się tego załatwić.Droga jednak była prosta : trzeba prosić o pomoc, trzeba szukać możliwości załatwienia tej sprawy. Bóg zmobilizował mnie i poprosiłem o pomoc braci na forum.
Bóg po raz kolejny postawił na mojej drodze osoby, które bardzo mi pomogły w załatwieniu tej sprawy : tak szybko i w taki sposób, że nie spodziewałbym się tego wszystkiego, napewno sam bym tego wszystkiego nie załatwił bez pomocy z zewnątrz. Bóg czuwa nad nami przez cały czas i wystarczy, że prosimy o coś z powagą.

ODWAGI WIĘC, BO ÓG CZUWA NAD NAMI.