Wojtek - piszesz, ze raczej mnie to co napisałes nie zadowoli. Mnie to natomiast raczej mocno zastanawia. Czytając te dzieje, do glowy przychodzi mi jedno, nieodparte wrażenie:
Czlowiek został postawiony przed sprawami z goła boskimi, "wyższymi", które diametralnie wykraczały ponad jego możliwości rozumowania. Chcąc zrozumieć i opisać to, czego doświadczył, mógł się posługiwać jedynie ludzkimi, ulomnymi kategoriami i okresleniami. Zamknięty był w "więzieniu" takich pojęć, jak monoteizm, politeizm, osoba, ojciec, syn. Aby jednak wiara pozostała jednolita, starał sie jak mógł ukuć z nich jakąś doktrynę, która jednocześnie jakoś oddawała by fakty, a z drugiej strony "miała ręce i nogi". W taki sposób (bazując na tym, co wypisałeś) powstała wiara w Trójcę Świętą, o ktorej nawet sam Jezus wprost nie wspomina (co, przyznasz, jest dziwne, skoro wedle katolików jest jednym z największych fundamentów wiary). Wszystko po to, by móc Jezusowi przypisać boskość, a Bogu - "jedyność", i to jednocześnie.
Jak ja to postrzegam? Moim o wiele bardziej treści przedstawione w Biblii odzwierciedla metafora kropli w oceanie. Bóg Ojciec jest oceanem, Bogiem Jedynym. Jezus natomiast jest kropla, która jest tak blisko oceanu, że jest jego częścią. Siła ich łącząca to Duch Swięty.
Zaraz ktoś oczywiście wyzwie mnie od heretyków, stwierdzi, że obrażam Jezusa i Jego boskość. Otóż bynajmniej. Kropla, która jest w oceanie, jest w pewnym sensie oceanem samym w sobie, a jednocześnie dalej kroplą. Jest tak z oceanem zjednoczona, że nie da się jej od oceanu odróznić, jest jego częścią, z niego pochodzi i z nim jest jednym. A czy własnie tego nie mówił o sobie Jezus? Że jest wspołistotny swemu Ojcu? Jednocześnie mówił, że Jego Ojciec jest od Niego wyższy. Dodatkowo: "Slowo było U BOGA i BOGIEM było Słowo" - czyż własnie kropla w oceanie jednocześnie nie jest "u oceanu" i "oceanem"?
Taka metafora, moim zdaniem, oddaje wszystko, co napisane jest w Biblii, zgodna jest ze wszystkimi slowami Jezusa o sobie samym, a jednocześnie nie powoduje sprzeczności i nielogiczności, ktore wystepują przy Trojcy Świętej. Dodatkowo nie jest sprzeczna z monoteizmem, ale też nie neguje boskości Jezusa.
Chyba, że ktoś ma zastrzeżenia - to oczywiście jestem otwarty na dyskusję, nie jestem przecież Alfą i Omegą
[ Dodano: Czw 06 Sie, 2009 14:20 ]
Aha, dodam jeszcze jedną kwestię. O narodzeniu Jezusa mówi się, że "Slowo Ciałem się stało". Że narodził się od jako czlowiek, dalej będąć wspołistotny z Ojcem. Metafora oceanu rownież dobrze to oddaje. Czlowiek od tego oceanu odłaczył się, poprzez grzech. Poluźnił siły, ktore łaczą go z oceanem (Bogiem). Jak więc Jezus mógł rozłączyć się z oceanem, i dalej być z nim wspołistotny? Otóż tu własnie jest rola Ducha Świętego. Jest On nicią łączącą tą kroplę z oceanem, ogniwem, które spaja. Można Go sobie wyobrazić jako stróżke wody, ktora biegnie od oceanu do kropli, sprawiając, że kropla dalej jest współistotna z oceanem, będąc jednocześnie wśród kropel, które to połączenie utraciły.
/
Trójca św. - początki doktryny chrześcijańskiej!.
