Inkwizycja

[Adam]

ziobro Adama napisał(a):Nigdy nie broniłem protestantów, którzy popełnili jakiekolwiek zbrodnie i bronić nie zamierzam. Polowanie na czarownice rozpetane zostało przez KRK i nic tego nie zmieni, bo faktów historycznych nie da się zmienić.

Natomiast fakty historyczne można przedstawić w sposób pełny i niepełny. Samo zacytowanie bulli papieskich na niewiele się zdaje jeśli nie przyjrzysz się ich skutkom.To znaczy - ile procesów czarownic w praktyce odbyło się przed poszczególnymi rodzajami sądów ( mam na myśli Inkwizycję, sądy świeckie w krajach katolickich i niekatolickich ) a wreszcie orzecznictwo. Gdzie ile zapadło wyroków śmierci, innyc wreszcie ile uniewinniających. I w jakich okresac i ze wskazaniem na rodzaje sądów. Przytaczasz bulle pochodzące podobno z XIII w. Ale faktem jest, że do końca średniowiecza procesów o czary było niewiele natomiast ich ekslozja nastąpiła dopiero w XVI wieku. I to właśnie w krajach, gdzie wpływy katolickie były słabe. Nie tylko zresztą protestanci za to odpowiadaja, bo również świeccy humaniści w rodzaju Jana Bodina. Wszystko to widać nawet na przykładzie Polski, wystarczy przyjrzeć się orzecznictwu w Polsce wschodniej ( im dalej na wschód tym mniej ) i w poszczególnych stanach. Większość procesów o czary miała miejsce w sądach miejskich ( świeckich , wbrew ustawie Sejmu z poł. XVI w ).

Masz rację, że Inkwizycja była upoważniona do rozpatrywania spraw o czary i to już w średniowieczu. Ale co z tego wynika ? Czy było to przeszczegane ? W krajach niekatolickich nie, bo katolickiej Inkwizycji nie było. A i w krajach katolickich było różnie, co widać nawet po sporej ilości wyroków sądów miejskich choćby w Polsce, orzekającej wbrew swojej właściwości.
O sprawie pisal Bernardo Gui w Księdze Inkwizycji ( wydanej przez jezuickie wyd. WAM ). Świadek chyba wiarygodny, bo sam inkwizytor. Rzecz jednak w tym, że w jego zamiarach Inkwizycja nie miała na celu karania ale skłonienie oskarżonego do pojednania z Kościołem. Sukcesem inkwizytora było, gdy oskarżony złożył przysięgę o porzuceniu zakazanego procedru ( herezji, czarów ). I do tego zobowiązal się do współpracy z Inkwizycją w tropieniu herezji czy innych przestępstw leżacych w jej właściwości. A chyba nie trzeba specjalnie udowadniać, że realizacja tego punktu wymagała, aby delikwent uszedł z życiem i cieszył się dobrym zdrowiem.

Wydanie wladzy świeckiej w celu osądzenia i spalenia na stosie zdarzało się jedynie, gdy ktoś uparcie odmawiał pojednania się z Kościołem. Cała praca Bernardo Guia składa się z instrukcji dotyczących zadawania pytań oskarżonym oraz formułek wyprzysiężenia herezji. W rozdziale dotyczącym czarów jest tak samo.