TEORIA EWOLUCJI. Wierzyć czy nie???

[omyk]

Sant - Kościół nie naucza, że grzech pierworodny = grzech podstawowy, ani że odbywa się każdorazowo. Nie naucza również, że rajem utraconym jest ziemia (to raczej proekologiczne new-age'owskie poglądy).

Reszta - z cierpieniem, śmiercią w raju (tzn. przed grzechem pierworodnym) - możesz przytoczyć na to jakiś dokument Kościoła? Interesują mnie te kwestie, ale ilekroć szukałam w dokumentach, nie znalazłam niczego, co by potwierdzało istnienie cierpienia i śmierci przed grzechem pierw. Wręcz przeciwnie - doszukałam się starych bodajże encyklik (gdzieś tu je nawet cytowałam), które wprost stwierdzały, że śmierć cielesna weszła na ziemię jako konsekwencja grzechu pierwszych rodziców.

Gdyby w raju była śmierć, czym byłaby? Przejściem z raju do raju? Przejściem z pełni życia do pełni życia? Jaką pełniłaby funkcję?
W naszym ziemskim przypadku, śmierć pełni funkcję ogranicznika czasowego - do tego momentu możemy się nawracać, od tego momentu w tej materii nie możemy już nic zmienić. Do tego momentu żyjemy w ciele zranionym grzechem, podlegającym cierpieniu i ograniczeniom - od momentu śmierci żyjemy w ciele uwielbionym, bez cierpienia (gdzie Bóg otrze każdą łzę - patrz Apokalipsa). Aniołów śmierć nie dotyczy, a ich wybór jest ostateczny - po co więc miałaby dotyczyć pierwszych rodziców przed grzechem pierworodnym?


Póki co znalazłam coś takiego:

humani generis napisał(a):Jeśli zaś chodzi o inna hipotezę, mianowicie poligenizm, to synowie Kościoła wcale już nie mają podobnej wolności. Nie wolno bowiem wiernym przyjmować opinii, której zwolennicy twierdzą, że po Adamie istnieli na ziemi ludzie nie pochodzący od niego, jako prarodzica, drogą naturalnego rozmnażania się, lub że Adam oznacza pewną liczbę prarodziców. Okaże się bowiem całkiem niemożliwe, jakby się dało pogodzić taką teorię z nauką źródeł prawdy Objawionej i dokumentów Kościoła Nauczającego o grzechu pierworodnym, który pochodzi z grzechu rzeczywiście popełnionego przez jednego Adama i przeszczepiany rodzeniem na wszystkich jest zarazem wrodzonym grzechem własnym każdego człowieka (Rz 5, 12 –19, Sobór Trydencki, seria V, kan. 1-4).

evangelium vitae napisał(a):7. „Bo śmierci Bóg nie uczynił i nie cieszy się ze zguby żyjących. Stworzył bowiem wszystko po to, aby było (...). Bo dla nieśmiertelności Bóg stworzył człowieka — uczynił go obrazem swej własnej wieczności. A śmierć weszła na świat przez zawiść diabła i doświadczają jej ci, którzy do niego należą” (Mdr 1, 13-14; 2, 23-24).

Ewangelia życia, ogłoszona na początku wraz z aktem stworzenia człowieka na obraz Boży, przeznaczonego do życia pełnego i doskonałego (por. Rdz 2, 7; Mdr 9, 2-3), zostaje podważona przez bolesne doświadczenie śmierci, która wchodzi na świat i rzuca cień absurdu na całą egzystencję człowieka. Śmierć pojawia się na skutek zawiści diabła (por. Rdz 3, 1. 4-5) i grzechu pierwszych rodziców (por. Rdz 2, 17; 3, 17-19). Wchodzi na świat przemocą poprzez zabójstwo Abla, który ginie z ręki swego brata Kaina: „gdy byli na polu, Kain rzucił się na swego brata Abla i zabił go” (Rdz 4, 8).