TEORIA EWOLUCJI. Wierzyć czy nie???

[b22]

Wuju!

Zadałem sobie sporo trudu, który stopniowo przeradzał sie w

inkrementującą geometrycznie przyjemność, zapoznania się z Twoimi

poglądami znajdującymi się na Twoim serwisie www.

O dziwo, w wielu, bardzo wielu miejscach moje poglądy nie tylko

krzyżują się z Twoimi, ale są wręcz koherentne.

Doprowadziło mnie to w końcu do zwerbalizowania twierdzenia, że jesteś,

Wuju, pierwszą osobą o poglądach, które by mi tak bardzo odpowiadały.

Twój system wartości wydaje się, więcej, mogę chyba powiedzieć JEST,

spójny w przeważającej większości...

Wracając do tematu: wielką żałobą okrywa mnie myśl, że Albert Einstein,

jedyny, który mógł to uczynić, niestety nie żyje. Razem z nim umarły

moje wielkie nadzieje na teorię unifikującą wszystko.

Konstrukcja mojego rozumu jest znowu taka (może to upośledzenie), że

dąży do uproszczenia wszystkiego do najprostszej możliwej do utrzymania

przy życiu postaci, więcej nieupraszczalnej.
Stąd system stworzony dla samego siebie i tylko na własny użytek,

mający wiele niedoskonałości, ale zakładający podstawowy aksjomat braku

sprzeczności pomiędzy nauką i religią, Bogiem a ludźmi, itp.
By osiągnąć absolutny brak sprzeczności założyłem, że WSZYSTKO jest tym

samym. To znaczy odrzuciłem (oczywiście nie wiem czy słusznie) wszelkie

dualizmy. Załozyłem jednolitość natury, na co sądzę, że pozwala mi mój

dotychczasowy stan wiedzy. Odrzuciłem odmiennosci natury świata "tego"

i "tamtego". Wszystko co do natury a nie co do manifestacji, emanacji,

czy jak jeszcze można to w bardziej zagmatwany sposób nazwać.

Myślę, że pewne pojęcia, stworzone zostały jako uposzczenia,

umożliwiające dokonywanie prostych operacji, umożliwiające mówienie o

nich, albo w końcu myślenie. Te uproszczenia zakorzeniły się dość mocno

w naszej świadomości, czego świadectwem jest fakt, że jak zauważyłeś,

we wcześniejszej dyskusji, czego naprawdę się nie spodziewałem i było

dla mnie zaskoczeniem, Osoba Duchowna stanęła w obronie materii. No nie

wiem, mi materia nie jest "do niczego potrzebna" ale po co ona Księdzu,

to już zupełnie nie rozumiem. Mimo to, oczywiście szanuję poglądy (bo

to nie wiedza, tylko poglady!) innych oraz przede wszystkim ich samych.

Również nauczycieli fizyki ze szkoły. Z tym, że wydaje mi się, że z

pewnego przybliżenia jakie dane im było poznać (i jako przybliżenia

uczyć) stworzyli absolutną prawdę na temat świata.

Ale to nie powód by twierdzić, że natura Boga i człowieka różni się. Daleki jestem oczywiście od porównań do szympansa bo to infantylne i obliczone na prowokację. Dalej więc, chociażbyśmy nie chcieli i próbowali sztucznie zapomnieć, usuwali, cieli brzytwą, nożem, siekierą, Boga z równań usunąć się nie da. To nie jest na poziomie argumentów funkcji ale na poziomie dziedziny.

Cytat:Nauki przyrodnicze i stosunek naukowca do jego wlasnej pracy to dwie rozne sprawy. Tak, jak siekiera i stosunek drwala do siekiery to dwie rozne sprawy.

Aż tak infantylny to znowu nie jestem i TO rozumiem. Ale. Rozchodziło mnie się o to, że ja tą siekierą rąbię Boga. Całkuję, mnożę i dzielę. Mogę o tym nie wiedzieć ale to robię. Bo mogę zamknąć oczy i rąbać. Siekiera teoretycznie nic nie wie. Ja też, bo oczy zamknięte. A drzewo narąbane. Na oślep, nierówno, ale narąbane. I takim drewnem też można teoretycznie palić w piecu. Ale ja jestem estetą. Dla mnie każdy klocuszek musi być równiutki i wypolerowany, bez drzazg.

Pozdrawiam.