Życie w rodzinie

[ddv]

Przepraszam, ale mam znów powazne braki czasu do pisania.
Zatem - na początek proponuję zastanowić sie nad trescią dyskusji, której fragment przytaczam:

Cytat:(...)
Łagodziński: Ja bym tak łatwo nie zwalniał państwa z odpowiedzialności za warunki, w jakich żyje moja rodzina czy przyszła rodzina mojego syna. Chciałbym, żeby państwo nie tylko tworzyło skuteczny system bezpieczeństwa, komunikacji itd., ale również, by tworzyło realną perspektywę dobrego życia dla mojego dziecka i moich wnuków. Chciałbym, żeby państwo zdjęło z rodzin ten kolosalny lęk, który rodzi się w kontakcie z rzeczywistością. I nie chodzi tylko o lęk o przyszłość, ale o tak proste sprawy, jak bezpieczeństwo w szkołach czy na ulicach.


Ochinowski: Przypomina się stara teza Chestertona z lat trzydziestych, że rodzina jest najsilniejszym miejscem oporu przed przemocą. Można jednak odnieść wrażenie, że Polacy nadwartościowują rodzinę, mają wobec niej zbyt duże oczekiwania.


Łagodziński: I tak, i nie. Bo tak zupełnie szczerze, to Polakom wcale nie chodzi o rodzinę samą w sobie, ale o matkę.


Ochinowski: Polska rodzina jest nadal matkocentryczna!


Łagodziński: Kobiety zatrudnione na pełnych etatach w Polsce są o 20 punktów lepiej wykształcone niż mężczyźni, a do tego jeszcze wychowują dzieci. Rewolucja lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku jest rewolucją matek. Dodajmy jednak, że jest to rewolucja dopiero rozpoczęta.


Terlikowski: A co z ojcami?


Ochinowski: Jakiś czas temu z moją żoną, która jest praktykującą terapeutką, prowadziliśmy szkolenie dla duszpasterstwa akademickiego na temat ról rodzinnych i stosunków wewnątrz rodziny oraz o zmianach, jakie zaszły na tym polu w Polsce i na świecie. Na zakończenie podeszło do nas bardzo młode małżeństwo i, co ważne, ona zaczęła nas przekonywać, że to, co mówimy o głównej roli matki, jest absolutnie nieprawdą. W Biblii jest wyraźnie napisane, że to mężczyzna ma być głową. Perorowała tak kilka minut, po czym szturchnęła męża łokciem i zarządziła: no, mów coś, przecież jesteś głową!
(...)
Ochinowski: Problem z kształtowaniem się relacji społecznych jest, jak sądzę, przejawem znacznie głębszego kryzysu cywilizacyjnego. Jak pokazał profesor David Hay - szkocki psycholog, który poszukiwał biologicznych podstaw życia religijnego, a przy okazji powiedział sporo o biologicznych podstawach życia społecznego - człowiek z natury nastawiony jest raczej na współpracę niż rywalizację, poszukuje relacji. Natomiast w cywilizacji zachodniej od mniej więcej XVII wieku jesteśmy świadkami "społecznej dekonstrukcji relacyjnej świadomości". Wzorce kulturowe, które obowiązują od tego czasu, nastawione są przede wszystkim na gloryfikację rywalizacji, a nie na współpracę. Doprowadziło to do tego, że naszą cywilizację można określić metaforycznie za Timothy Radcliffem: "parkiem jurajskim". Aby to zmienić, niezbędna jest zmiana systemu edukacji: budowanie więzi lokalnych, sąsiedzkich itd.


Terlikowski: To, o czym Państwo mówicie, nie nastraja szczególnie optymistycznie. Problemy w dorosłym życiu rodzinnym biorą się z nieprzygotowania do takiego życia w dzieciństwie. Każda rodzina, która się rozpada, jak wynika z badań psychologicznych, powiększa grupę osób, które potencjalnie będą miały problemy we własnych rodzinach. Kółko się zamyka i można odnieść wrażenie, że za kilkanaście, może kilkadziesiąt lat tradycyjna rodzina, o której tu mówimy, przestanie istnieć. Takie proroctwa formułuje na przykład Alvin Toffler.
(...)

http://www.nowe-panstwo.pl/10_2003_miesi...ta_ter.htm